Eilandhoppen

Toronto 2-12-2012
In het bruisende Chinatown van Toronto waar je je even in China waant, staat mijn laptop tussen 9 bordjes dim sum. De serveerster spreekt zulk slecht engels dat ze mijn bestelling niet heeft begrepen, maar dat maakt het ook wel weer verrassend. Buiten is het druilerig weer en de stad is in dichte mist verhuld die is op komen zetten vanuit Lake Ontario. Eergisteren ben ik vanuit Kingston, Jamaica naar Toronto gevlogen, van 40 graden naar 0 graden. Het temperatuurverschil is heftig maar mijn Nederlandse bloed laat me niet in de steek. Voor het eerst in lange tijd ben ik weer in een eerste wereld land en ik geniet met volle teugen van de luxe.

Luxe is iets wat ze in Cuba niet kennen. Nadat ik eindelijk nerveus het land werd binnen gelaten (mijn paspoort was versleten) na een half uur ondervragen, was mijn eerste indruk positief.La Habana is prachtig mooi. Alle cliché's worden waarheid. Mannen met cigaren, oldtimers in de straten, salsa, prachtig gekleurde en versleten koloniale huizen en iedereen flirt met elkaar.

We verblijven in 'Casas Particulares' wat betekent dat je een kamer huurt bij mensen thuis. Zo help je de plaatselijke bevolking en heb je de goedkoopste optie.
In Cuba zijn er twee munteenheden. De Cubaanse Peso Convertible (CUC) vergelijkbaar met de euro (hiermee betalen de toeristen) en de Cubaanse Peso waarmee de Cubanen betalen. Als je slim bent wissel je snel wat CUC voor CP's en koop je voor ongeveer een vijftigste van de prijs lokaal eten (wat erg schaars is). Al snel komen we er achter dat de mensen ons als wandelende portemonnees zien en zodra je niet iets van hun koopt of probeert af te dingen is de vriendelijkheid snel verdwenen. Ook lopen er veel stelletjes door de stad die heel geïnteresseerd een gesprekje met je aanknopen, maar je uiteindelijk een restaurant willen inlokken en daar commissie voor krijgen.

's Avonds ziet het zwart van de prostituees die het voorzien hebben op blanke mannen. Je ziet dan ook veel oudere blanke mannen met piepjonge donkere meisjes rond paraderen. In één dag verdienen die meer dan een dokter per maand verdient wat natuurlijk te bizar voor woorden is. Ook zien we hier nog een bijzonder fenomeen namelijk oudere vrouwen met jonge donkere jongens die van dezelfde diensten gebruik maken.

Ik ga naar de Nederlandse ambassade om een nieuw paspoort aan te vragen. Hier doe ik een hele dag over omdat het bijna onmogelijk is om de juiste pasfoto te laten nemen en ik ga naar drie verschillende zaken voordat het goed is. Ik ontmoet een Nederlands meisje met haar Cubaanse man die daar wonen en 3 kinderen hebben. Ze vertelt me dat hij maar 20 CUC per maand verdient en dat dat veel is voor Cubaanse begrippen. De Cubanen krijgen voedingsbonnen per maand waarmee ze eten krijgen wat niet genoeg is om te overleven maar de rest kan men er bij verdienen. De gezondheidszorg is gratis en goed het onderwijs is gratis en woningen worden door de overheid toegewezen. De mensen in Cuba zijn niet rijk, maar het is er goed overleven. De politieke situatie is niet ideaal, maar wel stukken beter geworden na de revolutie die nog maar 50 jaar geleden heeft plaats gevonden.
Omdat de inwoners in CP verdienen en vliegtickets alleen in CUC te koop zijn is het onmogelijk voor Cubanen om te reizen en kunnen ze dat alleen als een buitenlander een ticket voor ze koopt en garant voor ze staat. Hierdoor ben je als buitenlander/se hun enige manier om het land uit te komen en daarnaast een geldbron voor de hele familie. Ik er van overtuigd (zonder het te veroordelen) dat 99% van de 'relaties' tussen niet-Cubanen en Cubanen hier op is gebaseerd.

We reizen naar het Westen waar we de vruchtbare heuvels met tabaksplanten zien in Vinales. We reizen naar San Diego waar een kuuroord zou zijn maar het is al 3 jaar dicht. Dan gaan we terug naar Habana om mijn paspoort op te halen want we zijn van plan via Santiago de Cuba het land te verlaten. We nemen telkens de toeristenbus want we mogen niet met de lokale bussen mee. Al met al zijn al die verschillen erg frustrerend en Cuba begint me steeds meer tegen te staan. De meeste mooie stranden zijn ingepikt door de dure resorts en dus moeilijk te bezoeken. Het openbaar vervoer naar afgelegen plekken is erg slecht en elke taxichauffeur probeert je af te zetten wat vaak tot nare confrontaties leidt. Wel is het heel gaaf om in die oude old timers rondgereden te worden.
Het negatieve aspect van de politieke situatie van Cuba is dat de mensen onwetend worden gehouden over veel zaken. Niemand weet waar Fidél woont en hoe het met zijn gezondheid staat. Overal hangt communistische propaganda over Fidél en Ché en internet is zo duur dat bijna niemand het kan betalen (6 CUC per uur). De mensen zijn extreem bang om over de politiek te praten en ondanks al mijn pogingen is het mij niet gelukt om een mening te krijgen van een Cubaan. Iedereen zegt hetzelfde: "Ik leef van dag tot dag en ik heb een dak boven mijn hoofd en geen honger".

Wanneer Sandy over het land raast denk ik dat het gewoon heel hard waait omdat we helemaal geen contact met de media hebben. De volgende dag reizen we naar Santiago waar we 's nachts aankomen in een volledig verwoeste stad zonder elektriciteit. We stoppen bij het treinstation omdat het busstation is verwoest. Ik heb nog nooit de nasleep van een orkaan meegemaakt en ben zwaar onder de indruk van de getroffen stad. We lopen door de grimmige, donkere, kapotte straten en zien mensen die op straat staan te koken op gestookte vuren. We verblijven in een huis zonder elektriciteit maar met kaarslicht en de familie verteld ons emotioneel hoe het hun is vergaan tijdens de grote storm. Ze zijn erg ongerust over hun familie in Amerika maar het telefoonnetwerk ligt plat. Ik wilde graag het land uit via Santiago maar het vliegveld is ook verwoest.

Ondertussen heb ik grote problemen met mijn reispartner die me heeft verteld verliefd op me te zijn. Daardoor gedraagt hij zich nogal obsessief en jaloers. Omdat er geen hostels zijn in Cuba is het moeilijk nieuwe reispartners te vinden en door de opdringerige mannen heb ik geen zin alleen te reizen. Terug in Habana wil ik splitten, maar Djengis smeekt me huilend om een laatste kans en koopt het ticket naar Jamaica voor me wat ik te duur vond.
Cuba was zeker een bijzonder land om te zoeken omdat de politieke situatie zo bizar is. Ik heb er niet veel positieve herinneringen aan over gehouden maar dat zou wel eens anders kunnen zijn geweest met een andere reispartner.

We vliegen naar Kingston en in het hostel ontmoeten we leuke mensen. Ik merk hoe erg ik het contact met andere positieve reizigers heb gemist. We bezoeken Port Royal wat vroeger de 'wickedest most sinfull city on earth' was en werd bevolkt door piraten die van de Engelsen bezetters de Spaanse vloot mochten aanvallen om het eiland te beschermen. Met een groepje mensen van het hostel gaan we naar 'hammer friday' een berucht feest downtown waar iedereen zeer verbaasd is om 6 whities te zien. Gabi, een Frans meisje die ook alleen reist, stelt voor om samen verder te reizen en die kans pak ik met beide handen aan. Dit zorgt wel voor een zeer dramatisch afscheid van Djengis (het hostel zal ons nooit meer vergeten) waarbij ook Gabi het moet ontgelden. Uiteindelijk pakken we een busje naar Port Antonio en ik zie het reizen weer zeer rooskleurig in.

Jamaica is fantastisch en de inwoners ook. Ze zijn ontzettend direct en hebben een groot gevoel van humor en lachen hun witte tanden graag bloot. De bevolking is erg donker en blanke mensen zoals wij vallen onwijs op vooral als je backpackend door het land gaat omdat de meeste toeristen in resorts zitten en daar nooit uitkomen. Zo voelen wij ons een beetje als ontsnapte aapjes uit de dierentuin waar iedereen naar staart en iets tegen wil zeggen. Wanneer we naar de busstations wandelen en we vertellen waar we heen willen worden onze rugzakken gelijk van onze ruggen afgeplukt en al rennend naar de busjes gebracht terwijl de buschauffeurs ruzie maken over in welk busje wij worden gezet. Daarna is het wachten tot het busje vol zit en vol betekend iedereen superstrak tegen elkaar aangedruk met kinderen en tassen op schoot gepropt en dan al Celine Dion of reggae zingend keihard scheurend naar de bestemming. De mensen hebben zo'n fantastisch accent dat alles wat ze zeggen leuk klinkt en we proberen vrolijk mee te doen.
Gabi en ik blijken een uitstekende combinatie. We vinden alles best en hebben geen haast en we zijn nergens bang voor. In Port Antonio gaat zij couchsurfen en verblijf ik in een guesthouse en de stranden zijn adembenemend mooi en het water heeft de prachtigste schakeringen blauw en turquoise. We reizen op ons gemakje het eiland rond en als we in Fallmouth aankomen staat ons een adembenemende verassing te wachten. Er is een baai waarin het water in het donker oplicht wanneer je het aanraakt door de microben die er in leven. 's Nachts gaan we in een bootje het water op en springen in het water wat te bizar voor woorden helder groen oplicht. We spartelen hier ongeveer een uurtje in rond en wanneer we uit het water komen licht zelfs onze huid op als je er over wrijft alsof we nucleair geladen zijn. Zo'n bijzonder natuurfenomeen heb ik nog nooit gezien.

Doordat we altijd op de lokale markten goedkope maaltijden eten komen we veel in contact met de bewoners die dat erg weten te waarderen. We proberen we al het lokale eten zoals ackie en saltfish, breadfruit, jerk chicken/pork/fish calaloo etc. Ook worden we op de hoogte gesteld van festiviteiten en feestjes waar wij graag naar toe gaan en een glaasje rum met de lokale bevolking drinken. De hoeveelheid wiet die hier puur wordt weg gepaft is gigantisch. Op elk feest loopt er wel iemand met een hele gedroogde struik rond die het voor een prikkie verkoopt. In de meeste guesthouses waar we verblijven wordt het standaard aangeboden.
In Negril verblijven we bij een oude rastafari die in Nederland heeft gewoond. Hij is zo dol op Nederlandse dames (hij noemt mij zijn Nederlandse queen) dat hij ons overal gratis naar toe rijdt. Zo brengt hij ons onder andere naar een marihuanaplantage waar we een halve struik cadeau krijgen en laat hij ons al zijn stukken land zien. We leren veel over de gebruiken van de Rastafari's en eten vaak i-tal het veganistisch rastafari-eten en hebben veel interessante gesprekken over hun religie die erg vreedzaam en liefdevol is. Misschien heeft het vele wietgebruik (om beter met God te kunnen communiceren) hier wat mee te maken. De oudere mannen zijn ook niet zo baldadig als de jongeren die je gelijk een Jamaicaanse baby aanbieden.

In Blackriver zien we enorme krokodillen en in Treasure beach genieten we van de rust. Na een maand rondreizen komen we weer aan in Kingston waar we toevallig in een kerkdienst terecht komen die swingender is dan elk feest wat we hebben bezocht. De dominee schreeuwt herhaaldelijk door de microfoon " Punch the devil" waarom de mensen keihard in de lucht boxen en wij doen vrolijk mee. Ook gaan we met mensen uit het hostal naar het beroemde weddy wednesday feest waar we los gaan op de nieuwste dance-hall hits. Na het feest krijgen Gabi en ik een lift van de politie en worden we netjes voor het hostel afgezet.
Daarna is het al weer tijd om afscheid te nemen en vlieg ik naar Canada. Nu ben ik dus in Toronto en Toronto is booming! Een enorme stad waar de bevolking voor 50% uit immigranten bestaat en dus enorm multicultureel is. Er is een enorm financieel district met enorme wolkenkrabbers. Onder de stad is een dolhof van straten en winkels dus in de winterkou hoef je 's ochtends niet over straat maar kun je van gebouw naar gebouw wandelen onder de grond. Ik geniet van het immense uitzicht vanaf de CNtower en wandel door Chinatown en Kensington market. Uiteraard ben ik naar Niagara watervallen geweest die ik stiekem een beetje saai vind vergeleken bij de Iguazu watervallen. Wat wel interessant is dat ze het water 's nachts en 's winters met de helft reduceren en het door ondergrondse tunnels naar waterkrachtcentrales sturen. Ik heb mazzel want 'Redbull crashed ice' is net bezig als wij er zijn en we zien stoere ijshockeyers met een noodvaart van een ijsramp af vliegen.
Overmorgen vertrek ik naar Japan, mijn laatste bestemming. Hopelijk wordt dat net zo bijzonder als ik in gedachten heb.