Ondertussen in Rio de Janeiro..

29-08-2012
Vanuit een luie stoel met een Caffe Latte en een blueberry muffin voor mijn neus, schrijf ik vanuit de Starbucks in hartje Rio mijn blog. Het lijkt al weer lang geleden dat ik ziekjes vanuit La Paz mijn laatste blog schreef en dat is het ook. Ondertussen heb ik weer meer dan genoeg mee gemaakt om het op te schrijven.

Na de terugkeer van mijn reisvrienden in La Paz zijn we met z'n allen naar Copacabana, een dorpje aan het Titicacameer, gereisd. Het Titicacameer is met zijn 3812 meter hoogte het hoogst gelegen meer ter wereld en het grootste van Zuid-Amerika. Met Tess, die een fervent zeilster is, huur ik een zeilboot (een houten schuitje met een vaag zeiltje er boven) en zeilen we over het prachtige meer. We bezoeken 'la isla del sol' waar volgens de Incas de zon is geboren. De mensen op het eiland zijn zelfvoorzienend en er zijn veel, voor hun, heilige plekken. Na een paar dagen rustig aan gedaan te hebben besluiten we naar Peru te vertrekken. Nu heb ik al veel vreemde manieren van transport meegemaakt in Zuid-Amerika, maar dit was er weer eentje. We moesten om Peru binnen te gaan het meer oversteken. De bus werd op een soort plat schuitje gereden (gelukkig zaten wij er niet in) en wij werden in andere houten bootjes geladen. Terwijl wij over de vrij heftig golvende baren vaarden zagen we onze bus al schommelend naar de overkant vervoerd worden. Uren later komen we na een bijzondere grensovergang aan in Puno, gelegen aan de Peruaanse kant van het meer. Die avond bestel ik natuurlijk gelijk een 'Cuy' oftewel cavia. Mijn Vlaamse reisgenoot beneem ik al zijn eetlust en helaas vond ik het spaarzame vlees wat onder het lubberende donkerbruine vel uitkwam ook niet echt lekker. Toen iedereen had geproefd wastie ook eigenlijk wel op.
Ondertussen hebben we er weer een nieuwe reisgenoot bij, een Duitse jongen die ik op Paaseiland had leren kennen kwam ik weer tegen op het eiland Isla del Sol en hij reist enkele dagen met ons mee. We pakken een boot die ons naar de drijvende rieteilanden van de Uros-Indianenstam brengt. Het is een prachtig gezicht en de Indianen leven van de toeristen dus zijn prachtig aangekleed. We mogen bij ze binnen kijken en fotos van ze maken. Helaas wordt mijn camera daar gejat. Ook gaan we naar het eiland Taquile wat ook prachtig is en allemaal bijzondere gebruiken heeft.
De volgende dag vertrekken we naar Cuzco om vanuit daar Machu Picchu te bezoeken. De busrit begint heftig omdat we recht door een grote menigte stakende mijnwerkers plus hun families moeten rijden. Voordat we tussen ze door rijden moeten we alle gordijntjes dichtdoen en mogen we geen geluid maken anders kunnen ze hun woede op ons richten. Helaas komen we er niet door en rijden we dwars door de berm om om te draaien en maken we een lange omweg. In Cuzco nemen we helaas afscheid van Sam en Chloë die eerder naar Machu Picchu vertrekken dan Tess en ik.
Cuzco, de oude Incahoofdstad, is prachtig, ziet er Spaans uit en is vrij toeristisch omdat iedereen die naar Machu Picchu gaat vanuit hier vertrekt. We bezoeken de Heilige vallei van de Inca's met allemaal prachtige ruines en tempels en we genieten van de prachtige uitzichten. We besluiten met de Inca-Jungle tour naar Machu Picchu te gaan. Dat beteken 5 dagen wandelen, mountainbiken, raften en tokkelen. We zitten met een stuk of 8 man in de groep en er zijn twee gidsen. We slapen in basic hostals terwijl we door diepe dalen en over hoge bergen trekken. We lopen door cocavelden en koffieplantages. Eén meisje wordt ziek en wordt gewoon in een dorpje gedumpt met de boodschap dat ze maar een trein moet pakken. Tijdens de gesprekken met de medereizigers blijkt ook dat twee meisjes veel meer betaald hebben dan wij. De een na laatste dag moeten we een rivier oversteken en de enige manier is in een soort houten kist die aan een kabel hangt met drie man tegelijk. Het tokkelen had ik overgeslagen omdat mijn hoogtevrees de overhand nam, maar hier kwam ik niet onder uit. Gelukkig ben ik onder luid gekrijs veilig aangekomen aan de overkant. Na nog een uurtje klimmen kwamen we bij de hotsprings en na 7 uur lopen is dat een zeer welkome traktatie.
De volgende dag lopen we naar Aguas Calientes een dorpje onder Machu Picchu. De volgende ochtend staan we om 4 uur op om de zonsopkomt in Machu Picchu te bekijken. Een paar mensen willen omhoogklimmen en de rest gaat met een busje omhoog. Uiteraard ga ik met het busje omhoog en om 5 uur staan we kou te kleumen voor de ingang. Na een paspoortcheck (gave nieuwe stempel in mijn paspoort) mogen we dan eindelijk naar binnen. Persoonlijk vind ik het overweldigend. Na alle foto's gezien te hebben en verhalen gehoord te hebben staan we nu eindelijk aan de rand van deze beroemde stad waar eens de Incakeizers en rijke families vakantie vierden. Het is veel mooier dan ik had verwacht. Het stadje ligt tussen prachtige bergtoppen genesteld en is perfect beschermd tegen de buitenwereld. De gids begint verhalen te vertellen terwijl we langzaam over de terrassen omhooglopen zodat we de zonsopgang mooi kunnen zien. Dan is de zon daar, hij kruipt langzaam over de bergtoppen omhoog en schijnt een prachtig licht over waynu picchu, een van de bergtoppen waartussen de stad ligt. We zien de huizen van de koninklijke families, van de arbeiders de zonnetempel een zonneklok etc. We spenderen de hele dag in de stad en bewonderen alles van verschillende hoogten. Ik doe nog een heerlijk dutje aan de rand van de stad op een van de terrassen in het zonnetje. Aan het einde van de dag klimmen we voldaan in de schemering terug naar beneden. We reizen terug naar Cuzco, relaxen nog een dag, vieren feest met de groep en dan moet ik snel naar Lima om het vliegtuig naar Rio te pakken. Met pijn in het hart nemen Tess en ik afscheid en reis ik met een Amerikaans meisje naar Lima. We hebben helaas de goedkoopste bus genomen wat op zich interessant is, maar slapen komt er niet van door het vele gesnurk van mijn medereizigers. Tijdens de stops zien we vrouwen neerhurken met hun grote rokken en gewoon hun behoeften doen naast de bus. We moeten nog even wachten omdat er een rotsblok van de berg is gevallen en dan rijden we door. Ik ben nog steeds niet helemaal beter en wordt reisziek. Naast mij zit een man die mij een of andere kruidenolie aanbiedt waar ik dan maar even aan moet ruiken. Zodra ik ruik ga ik bijna van m'n stokje zo iets sterks heb ik nog nooit geroken. Hij verteld dat hij het zelf heeft gemaakt van allerlei planten en dat het overal goed voor is. Hij verteld ook over zijn religie waarin hij geloofd dat het Incavolk het door God verkoren volk is en dat de Nascalijnen zijn gemaakt door Inca's in een UFO...
Het middeltje werkt en hij schenkt het me in Lima en we nemen afscheid. Elke dag ontmoet ik weer bijzondere personen en dit was er zeker één van.

In Lima gaan we Ceviche eten op de lokale markt en verkennen de stad een beetje. Ik contacteer Claudia, een Peruaans meisje die ik heb leren kennen in Salvador da Bahía. Ze heeft examens vandaag maar daarna gaan we elkaar ontmoeten en brengt ze me naar het vliegveld. Ik neem 's avonds de taxi naar haar universiteit en het is heerlijk om haar weer even te zien.
We rijden oude verhalen ophalend naar het vliegveld wanneer ze opeens schreeuwt dat ik snel m'n capuchon moet op doen. Door de angst in haar stem doe ik onmiddellijk wat ze zegt. Dan zie ik twee motoren die naast elkaar achter ons zijn komen rijden zich opsplitsen en elk aan een kant van de auto komen rijden. De schrik slaat me om het hart want ik snap wat er gaande is. Ze kijken wat er in de auto ligt en wij vermijden elk oogcontact. We naderen een stoplicht en ik doe het bijna in m'n broek want ik weet dat we moeten gaan stoppen en we kunnen geen kant op. Gelukkig hebben we alle bagage in de bagageruimte gelegd en na nog wat inspecterende blikken rijden ze door. Claudia verteld dat ze al twee keer op deze manier is beroofd omdat ze haar tas op de achterbank had liggen. Wat ben ik opgelucht als we het beveiligde parkeerterrein van het vliegveld oprijden. Binnen eten we nog wat terwijl we bijkletsen en na een uurtje nemen we innig afscheid en ga ik door de douane.
Ik heb een overstap in Sao Paolo en helaas vertrekt het vliegtuig naar Rio vanaf een ander vliegveld aan de andere kant van de stad en heb ik heel weinig tijd. De rij voor de bus die eens per uur gaat is gigantisch en ik vraag een lang blond meisje die helemaal voorin de rij staat of het de juiste rij is. Ze zegt ja wanneer vlieg je? Ik vertel het haar en ze zegt kom maar bij mij staan dan doe je net of je m'n zus bent anders haal je je vlucht niet meer. Het blijkt een meisje uit Letland te zijn die met haar Braziliaanse man op huwelijksreis is. Ik deel uit dankbaarheid mijn Peruaanse chocolade die ik van Claudia heb gekregen en bij aankomst bij het andere vliegveld sprint ik snel naar de incheckbalie en ben ik op het nippertje op tijd.

Wanneer het vliegtuig land in Rio voelt het alsof ik thuiskom en ik pak een taxi naar het huis van Brian. Dezelfde avond ga ik gelijk met een vriend naar een sambafeest en kom ik veel bekenden tegen en is het alsof ik nooit ben weg geweest. De volgende dag haal ik Jasmijn van het vliegveld wat natuurlijk een feest is en de dag erna, Erna! Helaas zit ik net op de wc als Erna door de douane komt en schrik ik me een hoedje als ze me opeens vanachter een pilaar bespringt. Het is een heerlijk weerzien. We doen het rustig aan en gaan veel naar het strand, markten en sambafeesten. We beklimmen de suikerbroodberg, waarbij ik ongemerkt een teen breek door er een fles water op te laten vallen, bezoeken het Christus-beeld en nog veel meer toeristische attracties. Diego, een vriend van mij en enorme Botafogo-fan, neemt ons mee naar de eerste voetbalwedstrijd van Clarence Seedorf voor Botafogo en dat is een geweldig spektakel waarbij we onze ogen uitkijken naar al dat mannelijke geweld. Helaas vliegen de weken voorbij en voordat we het weten nemen we emotioneel afscheid van elkaar.
Eigenlijk zou ik 27 juli terugvliegen naar Lima om daar mijn reis richting het noorden voort te zetten was het niet dat ik toevallig een Nederlands meisje, Jeanine, tegenkwam in Niteroi die Engelse les geeft in verscheidene favelas. Ik vroeg haar of ze nog mensen nodig hadden en voor dat ik het wist had ik een baantje en vloog ik niet terug. Nu werk ik al ruim een maand in Mangueira, een favela op steenworp afstand van het bekende voetbalstadion de Maracana voor een Nederlandse NGO 'Estrela da favela' (de ster van de favela).
Het onderwijs wat deze kinderen op de openbare scholen krijgen is maar 4 uur per dag en van slechte kwaliteit. Vergeleken met Nederlandse kinderen van dezelfde leeftijdscategorie is het niveau erg groot. Veel kindjes hebben moeilijke thuissituaties en het is voor hun fijn om na school een rustige plek te hebben om bij te leren en om te spelen. Het geeft mij enorm veel voldoening om ze vooruit te zien gaan en kleine Engelse conversaties met ze te kunnen voeren. De kinderen raken snel gewend aan de vrijwilligers en het afscheid nemen duurt altijd even omdat iedereen wil knuffelen. Helaas had ik door dit vele knuffelen binnen de kortste keren luizen, maar na een grondige verfbeurt heb ik alles uit weten te roeien. Vorige week hebben we een groep oudere kinderen dankzij donaties uit Nederland mee kunnen nemen naar het Christus-beeld en dat vonden ze een heel avontuur want daar waren ze nog nooit geweest.
Ik blijf in Rio tot 10 september en dan vlieg ik naar Bogotá, Colombia en daar zal ik samen met Leonie 3 weken gaan rondreizen en daar heb ik heel veel zin in!

Até a proxima!! Beijos!