Hoogtevrees in Bolivia

20-06-2012
Nog een beetje onstabiel vanuit mijn 'luxe' hotel in La Paz met uitzicht op de beruchte San Pedro-gevangenis schrijf ik weer een blog. Na twee dagen knock out in mijn hotelkamer te hebben gespendeerd en heel erg beroerd te zijn geweest, heb ik de kracht weer hervonden om een ommetje te maken en een blog te schrijven. Dit keer heb ik de tijd dus zal ik proberen wat minder spelfouten te maken ;-).


De 3-daagse jeeptour door het Andina Eduardo Avaroa Nationale Park en de Salar de Uyuni was prachtig en zeer pittig! We vertrekken met 12 personen naar de grensovergang waar 2 jeeps en Boliviaanse gidsen ons staan op te wachten. In de groep bevinden zich nog drie Nederlanders en vier Belgen.

De grenscontroles in Zuid-Amerika zijn heel vermakelijk. Bij de Chileense controle zit een meisje te stempelen terwijl ze hard probeert mee te zingen met 'That don't impresses me much' van Shania Twain en de douane in Bolivia is een soort kippenhok waarin iemand zit die zonder je aan te kijken of je paspoort te controleren snel een stempel in je paspoort zet.

Na dit bureaucratische proces worden onze backpacks bovenop de jeeps gebonden en begint het feest. De sfeer zit er goed in en we kunnen onze Ipod gelukkig met de autoradio verbinden zodat we niet de hele dag naar Boliviaans panfluitgejengel hoeven te luisteren zoals de andere groep. Juan onze gids is een goedlachse (mond vol gouden tanden) Boliviaan die het zelfs uitschatert wanneer er een Nederlandse grap wordt gemaakt. Ik zit voorin (lichtelijk hyperactief van alle cocathee tegen de hoogteziekte)en vraag van alles waarna ik het doorspeel naar achteren. Op dag één bereiken we gelijk het hoogste punt van de tour namelijk 4900m en dat voel je wel! We bezoeken laguna Blanco, de laguna Verde, de natuurlijke hotsprings en de laguna Colorado. Prachtig door mineralen gekleurde meren met honderden flamingo's erin. 's Nachts begint een ware beproeving. We gaan overnachten in een lodge op 4600m zonder warm water en verwarming. We kaarten tot een uur of 9 en dan wordt het te koud in de keuken dus gaan we naar de nog koudere slaapvertrekken ('s nachts wordt het -15). We hebben een slaapzak kunnen huren en ondanks dat we slapen zoveel mogelijk kleren aan en muts op is de kou meedogenloos. Bij verschillende mensen slaat de hoogteziekte toe met stevige hoofdpijnen, misselijkheid en ademhalingsproblemen als gevolg. Gelukkig voel ik alleen maar een grote druk op het hoofd en word een paar keer snakkend naar adem wakker. Wanneer je je omdraait moet je een paar minuten bijkomen van de 'inspanning'.
Oh wat zijn we blij als het weer licht wordt. Er wordt naar hartelust cocathee gedronken en iedereen is duf want niemand heeft meer dan 2 uur geslapen. Gelukkig overtreft de natuur weer alles en vergeten we alle ellende. We bezoeken laguna Honda, Chiarcota en Canapa en zien nog veel meer flamingo's. Ook bezoeken we de Sol y Manana moddergeysers waar het stinkt naar rotte eieren. Het is bizar om de aarde waarop je loopt te horen borrelen. Er staan geen bordjes tot waar je mag komen. Juan zegt alleen dat we goed op moeten passen en niet te dicht bij moeten komen.

In San Pedro vertelde een oude mijnwerker dat er ergens mummies van aliëns te zien zouden zijn met hele kleine lijfjes en hele grote hoofden. Natuurlijk ben ik daardoor gefascineerd geraakt en ik vraag me af wat het echt zijn. Juan vindt mijn verhaal hilarisch en verklaard gelijk het mysterie. Het blijkt een oude Inca-begraafplaats te zijn en de skeletten lijken klein omdat de Inca's in foetale houding begraven werden. Sommige hoofden zijn groot omdat de hoofdjes van Incababies van de leiders werden misvormd en groter werden gemaakt. Uiteraard wil hij daar wel even stoppen en het is echt een bizar schouwspel. Omdat we op een oude zeebodem rijden zijn er overal enorme stukken koraal te zien. Van die stukken koraal hebben de Inca's graven gemaakt met een open raam er in waar we de skeletten gewoon kunnen zien zitten. We zien volwassenen, kinderen, babies en alles zo maar buiten zonder bescherming. Naast de begraafplaats staat een bordje waarop wordt gevraagd niets te stelen omdat ze al beroofd zijn in het verleden.


Die avond slapen we in een zouthotel aan de rand van de zoutvlakte. Jawel alles is hier gemaakt van zout. De tafels, de stoelen, de bedden, de muren en op de grond ligt kilo's zout. Helaas rijmt zout op koud en dat was het ook. Er was één kleien kacheltje waar iedereen tegenaan stond aan het einde van de avond. Tess en ik hadden gelukkig dekens gejat uit een lege kamer en met 8 dekens en 1000m lager dan de vorige nacht heb ik toch nog best geslapen.
Dan scheuren we keihard over de 12.000 vierkante meter spierwitte glinsterende zoutvlakte van Uyuni wat door Juan de beste snelweg van Bolivia wordt genoemd. We bezoeken een eilandje van koraal met reuzecactussen er op en daarna maken we grappige foto's op de vlakte. Als afsluiter gaan we naar het treinenkerkhof in Uyuni en daarna is onze tour al afgelopen.

Samen met mijn nieuwe reisvrienden Tess, Sam en Cloë overnachten we 1 nacht in Uyuni waarna we de bus pakken richting Sucre, de hoofdstad van Bolivia. Zo'n gevaarlijke busrit heb ik nog nooit meegemaakt. Overal ravijnen en geen vangrail. Op een gegeven moment zijn er wegwerkzaamheden en bleef de bus steken waar door hij achteruit (richting ravijn) moest rijden om een aanloop te nemen. Terwijl ik angstig de stoel van mijn voorbuurman omhels en Tess alvast haar raam opent om er uit te springen, snurken de Boliviaanse passagiers heerlijk verder. Gelukkig hebben we het overleefd en heb ik de rest van de rit mijn gordijntje dicht gehad omdat ik niet uit het raam durfde te kijken. We rijden ook nog door Potosi (4500m) wat bekent staat om zijn mijnen en 's avonds rijden we Sucre binnen en worden we midden op straat gedumpt met onze backpacks.

We pakken een taxi naar een hotelletje en ik vraag na drie keer kijken naar de taxichauffeur hoe oud hij eigenlijk is. "15 jaar" zegt hij. "Vanaf wanneer mag je hier autorijden dan"? "Vanaf je 18de" bekent hij. OK dan weten we dat ook weer. In Bolivia is alles mogelijk.

We verblijven een aantal dagen in Sucre en ik ben vrij verkouden sinds de jeeptour en na het zoveelste hotel zonder verwarming trek ik het niet meer en check ik in in een chique hotel van Sucre (34 euro p nacht).
We gaan een dagje paardrijden, bezoeken de Tarabuca markt waar ik souvenirtjes voor iedereen thuis koop (ze zullen wel bijna in Nederland zijn). We kijken voetbal in een Nederlandse kroeg en eten tot mijn grote vreugde bitterballen. Ook eten heerlijke fruitsalades voor een prikkie op de centrale markt. Het straatbeeld is hier trouwens prachtig. Overal klederdracht. Gekleurde doeken met babies er in. Vrouwen met bolhoedjes waaraan je kunt zien uit welke streek ze komen. Je kijkt je ogen uit. Wel worden de mensen erg boos als je een foto maakt dus dat laat ik maar aan mijn reisgenoten over.

Na drie dagen Sucre pakken we wantrouwig de bus naar La Paz. Wonder boven wonder is het een heerlijk ruime bus en de reis verloopt goed. La Paz is prachtig gelegen tussen bergketen wat zorgt voor adembenemende uitzichten. Het straatbeeld is kleurrijk en levendig. Overal verkopen mensen hun waren op straat. Ik loop door de heksenmarkt en zie dat ze zelfs gedroogde lama's! verkopen.
We horen dat de gevaarlijkste weg ter wereld hier ligt oftewel 'death road' en dat je daar vanaf kunt mountainbiken en dat lijkt ons wel wat. We boeken bij een, hopelijk, betrouwbaar bedrijf en kiezen onze mountainbikes en helmen uit. Na een korte uitleg van de gids hoe de remmen werken etc. dalen we eerst zo'n 25km geasfalteerde weg af om te oefenen. Dit is heerlijk en de uitzichten zijn groots. Wel moet je je goed op de weg concentreren en niet teveel van het uitzicht genieten. Dan komen we aan bij de ongeasfalteerde death road. Dat is wel andere koek en we zien gelijk gedenktekens voor mensen die in het ravijn zijn gestort. De gids verteld dat als een auto ons nadert we links moeten passeren ,oftewel aan de kant van de ravijn, wat mij helemaal niks lijkt want instinctief wil je zo dicht bij de bergwand blijven. De weg is maar 3m breed en de ravijnen 400-600m diep. In 2006 is er een nieuwe weg geopend (na 20jr bouwen)en de meeste automobilisten nemen die weg, maar er zijn nog bestuurders die die weg maar saai vinden en de death road prefereren.
Dan beginnen we de lange afdaling. Overal liggen losse stenen dus het is goed vasthouden aan het stuur en vooral niet te hard remmen want dan sla je over de kop. We hoeven zelf geen foto's te maken want dat doet de gids. Het verloopt lekker en de uitzichten zijn beeldschoon. Helaas ben ik ietwat overmoedig en probeer ik de gids bij te houden die keihard voor ons uit sprint om dan stil te staan en foto's van ons te maken. Dat gaat goed tot halverwege en ik schat een bocht verkeerd in, rem te hard en jawel sla over de kop land op mijn buik en heb een prachtig uitzicht 400m diep de ravijn in aangezien mijn hoofd net over het randje steekt. Gelukkig mankeer ik niks behalve een paar blauwe plekken, maar ik ben wel gruwelijk geschrokken en op een slakkengang maak ik de rest van de tour af. We eindigen in het regenwoud 3600m lager waar we in de rivier mogen zwemmen en lunchen. Helaas blijkt dat onze chauffeur één van die bestuurders is die het leuk vindt om over de deathroad te rijden en rijden we dus terug zoals we gekomen zijn. Iedereen vindt dit angstaanjagend dus met zweethandjes en hysterisch lachend zien we de afgronden onder ons voorbij glijden. Omdat we ons nu niet meer hoeven te concentreren op de weg, kunnen we volledig van het uitzicht 'genieten' en heeft de betekenis van het woord hoogtevrees nog nooit zo sterk tot me doorgedrongen.

Terug in La Paz boeken we een 3-daagse tour naar de pampas in Rurrenabaque. We gaan er heen met een klein vliegtuigje waar 19 man in past en landen bij het kleinste vliegveldje wat ik ooit heb gezien. Met een jeep rijden we 3 uur de pampas in totdat we door een bootje worden opgepikt en naar de lodge worden gebracht. De prachtigste vogels komen langs, schildpadden zonnen boven op elkaar in de zon en grote vogels drogen met hun vleugels wijd gespreid de veren. Deze drie dagen zijn top en we zien van allerlei beesten. Het indrukwekkendste vond ik de brulapen. Ik dacht dat er een vliegtuigje overkwam maar het was het geluid van de brulapen die bij de lodge in de boom zaten. Ook kwamen er elke dag apen het eten stelen en stond de lodge boven het territorium van een zwarte kaaiman en een alligator. Felgekleurde papagaaien vlogen rond en ik heb 2 grote toekans gezien.
De laatste dag gaan we zwemmen met roze dolfijnen die je hier heel veel ziet en tam zijn. Wanneer we aankomen bij de plek horen we een hard gegil en zien we hoe een wat oudere man keihard tot bloedens toe in z'n teen wordt gebeten door één van de dolfijnen. De rest van de groep blijft gewoon in het water en wij gaan er ook maar in. Helaas komen de dolfijnen niet meer zo dichtbij, maar het koude water is een prettige afwisseling van de hitte van de dag.

Na dit avontuurtje vliegen we weer terug naar La Paz waar we hetzelfde hostal pakken als wat Britse meisjes die in onze pampasgroep zaten. Het is gezellig en we gaan 's avonds op stap met een hele club backpackers. Op de afterparty waar ik beland met een Israëlisch meisje blijkt dat er van cocabladeren niet alleen thee wordt gezet want er staan tot mijn grote verbazing gewoon borden coke op tafel die men gewoon kan bestellen en er wordt mij uitgelegd hoe je goede en slechte kwaliteit kan onderscheiden. Interessant om te zien, maar zeker niet 'the place to be' als je niet gebruikt dus ik besluit het er bij te laten en ga terug naar het hostel.

De volgende dag bezoeken we het cocamuseum wat erg interessant is. Ongelofelijk hoe groot de rol van deze plant is in het leven van de Bolivianen. Je raadt nooit wat er in coca cola zit... Ook interessant om te horen dat Amerika jaarlijks bijna de gehele oogst van Peru koopt voor 'farmaceutische redenen' en voor coca cola, maar ondertussen één van de grootste cocaïnegebruikers is ter wereld. Trek je conclusie!

Mijn reisgenoten boeken een heftige 4-daagse tour om een berg te beklimmen van 6000m hoog en ik pieker er niet over om mee te doen aangezien ik vind dat ik al genoeg enge dingen heb gedaan in dit land.
We kijken voetbal en na de wedstrijd voel ik me erg beroerd (niet alleen van de uitslag). Ik merk dat ik echt ziek ga worden dus ik check in in een goed hotel en ga naar de apotheek. Bij de apotheek fluister ik mijn symptomen (stem kwijt) en krijg ik gelijk een antibioticakuur en ontstekingsremmers mee voor 3 euro. Vandaag voel ik me weer wat beter en morgen komen mijn reisgenoten terug van de top en zullen we wel snel naar andere oorden vertrekken..

Met hoogtevrees en de vraag waarom er maar 7 wereldwonderen zijn rijker beëindig ik mijn blog.