Chau Argentina, Hello Chili!

Achter een bord gamba's pil pil, of te wel pikante gamba's, op een drukke vismarkt waar ik tegenaan liep, in Santiago, de hoofdstad van Chili, schrijf ik al weer een blog.

De laatste paar weken heb ik vrij snel gereisd en veel gezien dus ik schrijf het snel op voordat het wegzakt.
Vanuit Ushuaia heb ik de bus gepakt naar El Calefate. Beroemd door de prachtige gletcher El Perrito Moreno. Hiervoor reis ik 28 uur in een bus. Dat is lang, maar ik vind het heerlijk. De bus is geweldig, groot, luxe en enorm comfortabel. We rijden dwars door Chili dus worden de tassen gecontroleerd en besnuffeld door honden. Dit keer niet voor drugs, maar voor eten. Met pijn in het hart moet ik mijn zakje heerlijke verse appels weg gooien.
Vanuit mijn panoramaview op de bovenin de dubbeldekbus helemaal vooraan zie ik Argentijns en Chileens Patagonië aan me voorbij glijden en ik vind het dan ook jammer als het donker wordt. De vlaktes van Patagonië zijn prachtig ongerept en wild. Soms stopt de bus omdat een gaucho te paard zijn kudde schapen van de weg moet halen.

Aangekomen in El Calefate is het al donker. Er is geen taxi te bekennen dus ik vraag iemand of het hostel waar ik ga verblijven ver is. Het schijnt maar een paar straten verderop te zijn dus daar gaan we weer; een grote backpack op de rug en mijn kleinere rugzak op de buik en zo wandel ik naar het hostel. Daar aangekomen wordt ik heel gastvrij ontvangen door een echtpaar wat het hostel runt. De man schijnt half Nederlands te zijn, maar is er nooit geweest. Hij is parkwachter en weet van alles te vertellen over de natuur. Ik regel gelijk dat ik de volgende dag naar de gletcher kan die ong. 85 km. verderop ligt. Het is jammer dat je als toerist altijd grof moet betalen in Argentinië om het natuurschoon te aanschouwen. Voor elk Nationale Park en Natuurwonder word de busrit extra duur gemaakt en moet je 'entree' betalen.

De gletcher is adembenemend. Daar wordt je wel even stil van. Ik kom een Argentijn tegen die ik ook in Ushuaia ergens in het bos tegenkwam en een Nederlands koppel die mij goeie reistips geven. We kijken vanaf speciale catwalks naar de gletcher en tot mijn grote genoegen horen we contstant enorm gedonder en af en toe valt er een enorm stuk ijs in het water. Het gedonder klinkt precies als onweer. De gletcher is de enige ter wereld die groeit in plaats van kleiner wordt. 2 meter per dag om precies te zijn.
Na drie uur staren vanaf elk mogelijk punt eet ik wat en pak ik de bus terug naar het dorpje. Ik boek een paardrijtocht van 6 uur voor de volgende dag en eet heerlijk Patagonisch lam wat boven het vuur wordt geroosterd in veel restaurants.

De volgende ochtend komt iemand me ophalen voor de rit. Hij vraagt waar ik vandaan kom en als ik vertel dat ik Nederlandse ben, begint hij heel enthousiast te praten over Grenzeloos Verliefd, een tv-programma waarin Nederlandse meisjes verliefd op een buitenlandse jongen hun huis verlaten om in het land van hun geliefde te gaan wonen.
Eén van zijn gaucho's is verliefd geworden op een Nederlands meisje en dat is opgenomen door Grenzeloos Verliefd en uitgezonden in Seizoen 1. Hij vraagt of ik al kan paardrijden en wanneer ik dat beaam krijg ik een prachtige jonge criollo (argentijns ras) toegewezen die buscavida heet (zoekt het leven). Als jong veulen achter gelaten, door hem gevonden en opgevoed door 1 van zijn merrie's. Er gaat ook een Frans gezin die twee uur gaan rijden en al snel laten we ze achter ons met hun eigen gaucho. De baas zelf rijdt een jonge criollo die nog maar net onder het zadel is dus onder het rijden oefent hij de verschillende gangen. Ik vind dit heerlijk en buscavida is sterk en heeft een enorme turbo waardoor hij vanuit stap in een keiharde galop kan overgaan om de heuvels over te komen. Na drie uur rijden picknicken we een half uurtje met prachtig uitzicht over een gletchermeer waar stukken hemelsblauw ijs in voorbij drijven. Gustavo is een interessante man die sociologie en psychologie heeft gestudeerd en erg op Ché Guevara lijkt. Qua innerlijk ook blijkt als hij begint over Fidél Castro en Ché. Hij is het zeker niet met alles eens maar vindt het een goede zaak dat een volk niet consumerend is maar zijn eigen zaakjes regelt. Een interessante kijk op het leven.
Na deze geslaagde rit ga ik terug naar het hostel en de volgende ochtend ga ik met spierpijn in de beentjes per bus naar El Chaltén, het hikersparadijs van Argentinië. Daar aangekomen krijgen we eerst een speach van de parkwacht dat we absoluut niets mogen achterlaten in het park en als we gaan bergbeklimmen moeten we ons eerst registreren bij de receptie.
Dat is wel het allerlaatste wat ik van plan ben na mijn mislukte poging in Vuurland dus ik ben van plan om een heerlijke wandeling te maken naar een punt waar je prachtig uitzicht heb op de Fitzroy. De Fitzroy is een uitdaging voor mening klimmer. Profesionele bergbeklimmers uit de hele wereld komen hier heen om een poging te wagen, vaak met fatale afloop. De dag is prachtig en ik moet zeggen dat ik telkens als ik ergens aankom hoor dat ik zo'n mazzel heb met het weer omdat het vaak al weken slecht is geweest.
Ik begin de wandeling vol goede moed en na zo'n twee uur stevig doorwandelen ben ik de punt van de Fitzroy uit het oog verloren en moet ik om een enorme berg wandelen mocht ik hem weer willen zien. De wandeling zou anderhalf uur heen en anderhalf uur terug duren dus ik begin te vermoeden dat ik verkeerd ben gewandeld en word al weer pissig op mezelf omdat het telkens misgaat als ik in de natuur wil wandelen. Dan zie ik een jeep aankomen rijden van het park dus ik steek mijn duim omhoog in de hoop een lift terug te krijgen naar het beginpunt omdan overnieuw te beginnen. In plaats daarvan zegt de wacht dat ik met hem mee mag rijden en zo het park op een hele ander manier kan bekijken. Ik stem toe en zo scheuren we een aantal uren door het hele park terwijl hij de weg controleerd die dagelijks veranderd door rotsen die van de bergen afvallen en watervallen die spontaan ergens beginnen. Het is beeldschoon en de bergen zijn bedekt met bomen in de prachtigste herfstkleuren. De Fitzroy en andere scherpe pieken zie ik van een mooie kant en ik kan me niet inbeelden dat er mensen zijn die er op willen klimmen. Het lijkt me onmogelijk. We komen langs meren en watervallen en ik zie allemaal soorten spechten met rooie koppen en kuifjes die er lustig op los hakken. Rond een uur of 4 brengt hij me terug naar de ingang. Daar ontmoet ik een twee Argentijnse vrouwen met baby van het platteland die me het hemd van het lijf vragen over mijn reis. Op de terugweg willen ze graag wat engels leren dus leer ik ze wat standaard zinnen totdat ik moe word en hun elk een oordopje van mijn Ipod in het oor stop en ze met open mond naar engelstalige muziek luisteren.

De volgende ochtend pak ik de bus naar Bariloche omdat ik heb gehoord dat het daar zo mooi is. In het busstation ontmoet ik een Koreaans meisje die ook alleen op reis is en al 9 maanden onderweg is en op de meest bijzondere plekken is geweest. Helaas riekt ze zo gruwelijk uit haar mond dat blij ben dat de stoelnummers al bepaald zijn en dat ik aan de andere kant van de bus terecht kom. Alweer een prachtige rit. Ditmaal 18 uur lang en recht door de Andes. Het laatste gedeelte van de reis raak ik aan de praat met een Argentijns stel die me van allerlei interessante dingen vertellen onderandere dat Maxima's broer een restaurant heeft in Bariloche en dat je er kunt skieën. Ik word telkens blijer en zie me zelf al skieënd van de witte pistes glijden.

Het regent keihard als we 's avonds Bariloche binnenrijden. Ik pak snel een taxi naar een hostel en wordt vriendelijk begroet door medereizigers. We eten allemaal samen en de eigenaar van het hostel maakt overheerlijke empanadas. Ook krijgen we een lokale soort wittebonensoep te proeven. Ik ontmoet een Amerikaans meisje met wie het goed klikt en ze vraagt of ik met haar wil hiken de volgende dag. Eigenlijk was ik al dat gewandel wel zat maar het lijkt me wel gezellig dus ik besluit het er op te wagen. De volgende ochtend vertrekken we haar het Nationale Park Llao Llao en de natuur is werkelijk waar prachtig. Lucy is typisch amerikaans en vindt alles 'amazing' en 'unbelievable'. We besluiten rond een meer te lopen en dan de bus terug te pakken naar het centrum. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan en al snel kunnen we niet verder omdat er een dikke berg met rotsen voor staat. Lucy wil er persee overheen klimmen en ziet het als een groot avontuur dus ik stem in en zo klimmen we (helemaal tegen mijn natuur in) over vreselijke rotsen en dorre bomen. Dan kunnen we weer verderlopen maar na zo'n 100 meter is er weer een bergwand in het water waar ik echt niet overheen wil. Lucy gaat omhoog en ik trek mijn schoenen uit en waad gewoon door het ijskoude water om de wand heen. Opeens hoor ik haar piepen dat ze niet meer verder kan en ook niet meer naar beneden durft. Ik waad een stuk terug en zie haar op een enorm stijle rots zo'n 5 meter boven het ondiepe water zitten. Eigenlijk durf ik niet omhoog maar ik doe het toch maar, op blote voeten zodat ik meer grip heb terwijl ik me afvraag wat het alarmnummer in Argentinië is. Uiteindelijk help ik haar naar beneden terwijl ik me krampachtig aan een struik vasthoud en vinden we het wel welletjes. We keren terug en gaan kaasfondueën voor de schrik.
Bariloche is prachtig gelegen tussen helderblauwe meren en hoge bergen. De straten zijn vol met chocoladewinkels. Warme chocomel met frambozenlikeur is hier een specialiteit die we ons goed laten smaken. In de winter is dit een populair skiresort. Helaas ligt er nu geen sneeuw dus konden we niet skieën. Wel gaan we met de skilift omhoog om van het spectaculaire uitzicht te genieten.

We spenderen nog wat dagen samen waarin we een dag paardrijden. De vrouw die ons begeleidt zegt dat vrienden van haar een boerderij aan Maxima en Alexander hebben verkocht en dat hij architect is en dat het dus een prachtige boerderij is in een dorpje in de buurt. De tante van Maxima en haar gezin beheert het en verkoopt ook kaas en melk van de koeien op de boerderie.

Lucy en ik besluiten samen wat dagen verder te reizen en kopen een busticket naar Pucón. Pucón schijnt een dorp in Chili te zijn waar je een vulkaan, de Villarica, kunt beklimmen en dat lijkt ons wel wat. Helaas ben ik vergeten dat je geen eten mag meenemen naar Chili en duikt de ‘drugs’hond bij de controle gelijk in mijn tas en onder luid protest wordt mijn heerlijke lunchpakketje weg gegooid terwijl Lucy het hare snel naar binnen schrokt. We moeten overstappen in Osorno waardoor we 3 vrije uren hebben.
Ik ben verbaasd over het grote verschil tussen Argentinië en Chili. Het ligt zo dicht bij elkaar maar alles is anders. De inwoners zien er anders uit, het is veel groener doordat het meer regent aan deze kant van het Andesgebergte en het Spaans is iets moeilijker te verstaan.
We ontmoeten een groep Israeliërs die beginnen te zeiken over de Palestijnen en op te scheppen dat de beklimming van de vulkaan heel gevaarlijk is. Na de lunch proberen we de hele groep dan ook te ontwijken. Aangekomen in Pucón commanderen ze (ze komen net uit het leger) dat we meemoeten naar hun hostel wat we uiteraard niet doen. Wij gaan mee met een vrouwtje wat haar hostel aan staat te prijzen en al gauw komen we aan in een huisje met open haard en nog 2 mensen die alleen reizen. Een Duitse dame met een burn out die haar baan heeft opgezegd en door de wildernis reist en soms op boerderijen werkt en een Amerikaan die ons even verteld dat er in maart twee jongens zijn omgekomen tijdens de beklimming van de vulkaan die wij willen gaan beklimmen.
We controleren het op google en het blijkt waar te zijn en we lezen nog veel meer horrorverhalen waardoor we best bang worden en twijfelen of we het wel ongetraind moeten doen. We besluiten om het niet te doen omdat we van ons leven houden en gaan gewapend met een fles Chileense wijn naar de vulkanische hotsprings met de Duitse en poedelen de hele dag heerlijk in de warm waterbronnen tussen de hoge bergen. Uiteindelijk worden we door haar overgehaald om het toch wel te doen omdat het een pracht van een ervaring zou moeten zijn. We gaan naar een reisbureau en die zeggen dat we ontzettende mazzel hebben omdat de volgende dag de enige mooie dag is we du een grote kans hebben de krater te kunnen bereiken. Dit is echter nooit zeker want het weer kan altijd omslaan en dan moeten we onmiddellijk terugkeren. De enige garantie is dat we het gaan proberen.

We krijgen een lijst mee van etenswaren die we mee moeten nemen en het advies om flink wat pasta te eten die avond. Het Israelische meisje wat in Bariloche in hetzelfde hostel zat zit ook in de groep en dat is natuurlijk extra leuk.

De volgende ochtend staan we om 6 uur nerveus klaar om de vulkaan te lijf te gaan. We worden opgehaald en in het kantoor ontmoeten we de andere mensen die meegaan. 2 Gidsen, 2 Koreanen, 2 Brazilianen en wij 3 meiden. We krijgen waterdichte kleding, zware bergschoenen, crampons (daar kun je mee op ijs lopen), kuitbeschermers een helm en een icepick. We zullen de eerste 200 meter met een soort skilift naar boven gaan waarna we gaan klimmen. Helaas voor ons werkt de skilift niet dus moeten we eerst al een uur naar boven klimmen. Het is een loeizware klim en één van de Koreanen valt al af. De helft van de vulkaan is met sneeuw en ijs bedekt dus nu gaan de crampons aan. We klimmen nog een stuk verder en dan wordt het kaf van het koren gescheiden.
Wonderbaarlijk genoeg kon ik het goed volhouden en word ik samen met Lee het Israelische meisje en overgebleven Koreaan bij Jorge (de gids) in de sterke groep geplaats en krijgen we een korte training wat te doen als je valt op de gletcher. Dan moet je dus proberen de pikhouweel in het ijs te slaan en als dat is gelukt met je crampons stevig in het ijs schoppen zodat je vast zit. Als we erg moe zijn moeten we het zeggen want dan moet je terug. Moeie mensen vallen snel en als je hier valt, heb je een groot probleem want je stopt niet.
We laten de rest achter ons en klimmen in een moordend tempo de stijle beijsde hellingen op. We vechten tegen de felle ijzige wind en ik tel telkens tot drie in mezelf. Na 40 minuten ben ik uitgeput. De crampons zijn zwaar en ik kan mijn benen bijna niet meer optillen. De gids begint net te vertellen wat een sterke klimmers de Nederlanders zijn en dat hij diep respect heeft, terwijl ik me net bedenk dat het gevaarlijk is om zo verder te klimmen. Hij vraagt of ik eerder een berg heb beklommen en ik hijg met mijn laatste krachten dat ik dat nog nooit heb gedaan en het nooit meer zal doen. Hij zegt dat we over 200 meter pauzeren en een broodje gaan eten. Ik kan echt niet meer. Mijn longen barsten bijna en mijn voeten willen niet meer omhoog en de pikhouweel laat ik bijna vallen. De laatste meters naar de pauzeerplek haal ik bijna niet. Ik besluit samen met Jorge dat het slimmer is als ik stop.We zijn op de rand van de gletcher en daar gaat het pas echt zwaar worden. Daarna moet je ook nog helemaal terug lopen. Hij vraagt door zijn walky talky aan de andere gids waar hij zich bevindt en die groep blijkt het al zo’n 30 min. geleden te hebben opgegeven. Hij laat ze achter op een beschutte plek en komt mij halen. Ik wens de rest succes en ze klimmen verder. Ik zit ondertussen bijgekomen en voldaan op de berghelling te wachten. Door alle strijd had ik niet op het uitzicht gelet en nu zit ik alleen op een beijsde sneeuwhelling. Ik hoor helemaal niks en zie het mooiste uitzicht wat ik ooit heb gezien in mijn leven. 3 andere besneeuwde vulkanen, bergen, meren het is adembenemend. Zo’n 20 minuten later is Andres er en hij begeleidt me naar de andere groep die uitgeput op hun rugzakken ligt. Ik doe mijn rugzak af en helaas glijdt hij gelijk naar beneden dus daar gaat mijn lunch en zitje. We lunchen met de rest en genieten van het uitzicht. Ondanks het feit dat ik het niet heb gehaald ben ik erg tevreden. Later in een busje vol met opgevers terug hebben we contact met de groep op de top en baal ik toch wel dat ik het niet heb gehaald. Misschien dat ik hier nog wel eens terug kom, maar dan wanneer de skilift het wel doet en mijn conditie beter is. In ieder geval is het een ervaring die ik niet had willen missen en ik ben blij dat ik weer veilig beneden ben.

We besluiten verder te reizen naar Santiago waar Lucy een vriend gaat ontmoeten en waar ik de 17de het vliegtuig zal pakken naar Paaseiland waar ik een week zal gaan vertoeven.

To be Continued!