Van zinderende hitte tot besneeuwde bergtoppen

Warme chocolademelk met slagroom. Jawel dat is wat ik nu zeer tevreden aan het nuttigen ben op 1 hoog in een soort Starbucks met prachtig uitzicht op witte bergen en de haven van Ushuaia, de meest zuidelijk gelegen stad ter wereld. Buiten regent het na twee dagen mooi weer en ik ben blij dat ik alle actieve outdooractiviteiten achter de rug heb.

Buenos Aires was een verademing na het primitieve Paramaribo. Een maand lang heb ik vertoefd in een appartamentje in Palermo. Gelukkig kende ik er al twee meiden en via hun leerde ik weer meer mensen kennen.
Buenos Aires is groot, gezellig, modern, veilig en heeft ontzettend aardige inwoners. Ik geniet met volle teugen van het stadsleven en alles wat dat te bieden heeft. De eerste week is het ong. 25 graden en loop ik rillend rond omdat mijn lijf helemaal is ingesteld op tropische temperaturen. Ik koop een spijkerbroek en trek al m'n kleren over elkaar heen. De stad is impossant met haar enorme in franse stijl gebouwde gebouwen en brede straten. Ik ga alle wijken af, La Boca met haar gekleurde huizen, San Telmo met haar historische huizen, met kinderkopjes op de straten en geweldige restaurantjes. Palermo is modern en bijna chique, Recoleta is chique. Ik bezoek twee keer de begraafplaats waar Evita Perrón is begraven. Eén keer met camera en één keer zonder. Het is een prachtige plek waar de rijken begraven worden in prachtig versierde graven boven de grond. Het lijken op kleine huisjes. Ik krijg spontaan een rondleiding van een beveiliger die me verteld dat het goedkoopste graf 250.000 Dollar kost. Ongelofelijk.
De eerste twee weken huur ik een fiets en neem ik salsalessen. Fietsen hier kan best, maar is niet zo handig en omdat er zoveel uitlaatgassen in je gezicht waaien is het best wel ranzig. De stad bestaat uit blokken en na elk blok is er weer een stoplicht dus na elke 100 meter moet je stoppen. Mijn fietsje was eigenlijk te klein voor me en heeft geen versnellingen. Na mijn tweede salsales rij ik door een gat in de weg en sla ik over de kop. Voordat ik het weet word ik door vier vrouwen van de straat gesleurd en heb ik gruwelijke mazzel dat ik net voor een stoplicht viel en de auto's achter mij al aan het afremmen waren. Gelukkig mankeer ik niks behalve een gat in m'n knie en een blauwe hand.

Vanaf dat moment probeer ik meer van het OV gebruik te maken. De bussen zijn erg goedkoop (20 cent per rit) en de metro is goedkoop maar heeft een erg onhandige route zodat je veel tijd verliest. Taxi's hier zijn vooral erg gezellig. De chauffeurs kletsen je de oren van het hoofd en meestal geven ze interessante feiten en weetjes.

In Buenos Aires kun je heerlijk eten. Ik kan mijn geluk niet op met goede rode wijnen, steaks, empanadas en overheerlijke picadas (stukjes kaas, worst etc.) Minder blij ben ik met de pizza die hier hoogtij viert maar naar mijn mening niet te eten is door de overdaad aan kaas en korst. Door het hoge aantal Italiaanse immigranten kun je overal pasta en pizza krijgen. Van sushi hebben ze geen kaas gegeten en ze stoppen overal roomkaas in wat echt walgelijk is. Mensen eten hier laat, zo rond 10 uur zoals in Spanje. Je kunt hier om 12 uur gewoon een restaurant binnenlopen en een driegangenmenu bestellen dat is heel normaal.


De Argentijnse vrouwen zijn mooi doen er alles aan om aan het perfecte ideaalplaatje wat de Argentijnse machomannen voor ogen hebben te voldoen. Het resultaat is dat ze amper eten en plastische chirurgie is aan de orde van de dag en sommige bedrijven geven zelfs borstvergrotingen of andere ingrepen weg na 1 jaar trouwe dienst. Dit hoor ik allemaal op een gratis begeleide stadstour. Erg interessant.

Het uitgaansleven is erg gezellig en iedereen knoopt om de haverklap praatjes met elkaar aan. Het enige nadeel dat het pas om half 2 's nachts begint en in de ochtenduren eindigt. Het voordeel daarvan is dat je hier om 5 uur 's nachts alleen over straat kunt want er zijn altijd mensen op straat. Op een avond waren we met 5 meiden wat aan het drinken in een hippe bar in Palermo toen we aan de praat raakte met de bodyguard van dj Skrillex die ons uitnodigde om naar een privéconcert te komen in hun hotel. Dat leek ons wel grappig dus we gingen met hem en nog wat Amerikanen mee naar een poepchique hotel waar een klein mannetje met zonnenbril en raar haar goede muziek aan het draaien was. Helaas had het overgrote gedeelte van de aanwezigen (zo'n 20 man) iets te veel poedersuiker en smarties tot zich genomen waardoor er een fatsoenlijk gesprek niet mogelijk meer was maar de dansen wel erg grappig. Na een uurtje hadden we het wel gezien en zijn we vertrokken.
Later hoorde ik van twee Australiërs die ik ontmoeten tijdens een paardrijtripje dat die DJ heel beroemd is en allemaal grammies heeft gewonnen dus daar heb ik nog wel wat napret over gehad met Laura.

Het paardrijtripje was geweldig. Ik werd 's ochtends opgehaald en naar een boerderij net buiten de stad gebracht. Tot mijn grote verbazing werkte daar een Nederlandse die haar baan voor buitenlandse zaken had opgegeven om met paarden te werken. Heel interessant verhaal en met haar heb ik 3 uur lang door het park gereden. Gelukkig verleer je het paardrijden nooit dus ik was al weer snel gewend al was de Argentijnse manier van rijden wel compleet anders dan de Nederlandse. Zo houdt je hier de teugels vast met maar 1 hand en spoor je niet aan met je benen maar met de teugels. Het is zo goed bevallen dat ik als ik de kans krijg weer ga rijden.
Op de boerderij kregen we mate te drinken; thee in een soort beker met stalen rietje waar men steeds heet water op giet en men gezellig gezamenlijk drinkt. Het deed mij erg denken aan Marokkaanse thee maar dan niet zo zoet. Mensen nemen dit ook echt mee de straat op. De beker in 1 hand en een thermosfles met heet water in de andere, heel onhandig!
Vanuit Buenos Aires bezoek ik een stadje in Uruguai (Colonia) waar ik heen vaar met de pond. Het weer was prachtig en het dorp pittoresk en heel rustig. Voordat ik het dorp in wandel ga ik eventjes langs de toeristeninfo en daar heb ik echt een uur gezeten terwijl er een dolenthousiaste medewerkster helemaal los ging met interessante verhalen over de strategische ligging van Colonia en dat iedereen het wilde veroveren.
Naast Colonia bezoek ik Puerto Iguazu bekend om haar prachtige watervallen.
Ik kom 's middags aan en besluit de volgende dag naar het Nationale Park te gaan en deze middag ga ik naar een excursie die het hostel me aansmeerd. Het zou een 'very nice adventure in the jungle' worden. In feite was het een kleine wandeling op een platgestampt paadje waar elke dag tientallen toeristen overheen wandelen. Daarna gaan we tokkelen van boom tot boom op zo'n 20 meter hoogte en dit is gaaf. Daarna gaan we abseilen van een waterval wat erg spectaculair zou moeten zijn maar het was een piepklein watervalletje en je was in 3 min. beneden. Wel ontmoet ik een Amerikaans meisje die de trip net zo spannend vind als ik en we spreken die avond af om wat te gaan eten en de volgende dag gaan we samen het park in. In het park was het erg rustig dus dat was helemaal goed. We zijn diep onder de indruk van het park en de prachtige watervallen. Ze zijn gigantisch en het zijn er heel veel. Je kunt allemaal verschillende routes lopen en ondertussen komen we allemaal dieren tegen. We zien apen, gordeldieren, rodeneusbeertjes etc. De vlinders die we zien zijn ook spectaculair en sommigen hebben bizarre kleuren zoals glanzend fel blauw en groen.
De laatste trail is 'la garganta del diablo' wat de keel van de duivel betekent en dat was begrijpelijk toen we het natuurgeweld van dicht bij aanschouwden. Daarna gaat Katie weer een excursie doen en ga ik terug met het treintje naar de ingang van het park. In het treintje kom ik de gids van de excursie van de dag ervoor tegen en met zijn collega's drinken we mate.
's Avonds gaan we uit eten 3 amerikanen en ik en laat een amerikaanse haar hoofd kleien door een tandloze man die dat voor 20 dollar natuurgetrouw doet. We wisselen allemaal reistips uit en zo eindigd een tweede gezellige avond in Iguazú. De volgende dag vlieg ik terug naar BA en ontmoet ik een aardige Australische jongen die ook alleen reist en we wisselen reisblunders uit en hebben de grootste lol. Hij vertrekt de volgende dag naar Afrika en geeft me zijn lonely planet Zuid-Amerika dus ik ben erg in m'n nopjes. De laatste paar daagjes in BA neem ik afscheid van alle leuke mensen die ik heb leren kennen en koop ik een winddichte jas en goede rugzak omdat ik naar het koude zuiden ga. Ook probeer ik de rest van mijn reis een beetje te plannen met behulp van m'n nieuwe lonely planet.
Dan is het eindelijk zo ver. Ik vlieg naar Ushuaia en mijn vliegangst slaat weer toe omdat het vliegtuig heftige turbulentie heeft. Gelukkig gaat alles goed en na de landing klap ik opgelucht mee met de rest van de reizigers. Op het vliegveld kan ik de witte toppen van de uitlopers van de Andes al zien. Prachtig! De temperatuur is tegen het vriespunt maar de zon schijnt fel. Wanneer ik aankom in het hostal zijn de mensen aardig, de kamer is minder ik deel een bedompt kamertje met 5 anderen. Ik besluit meteen maar met een boot de het Beaglemeer op te gaan om zeeleeuwen en een soort pinguinachtige vogels te spotten. Ondanks mijn twee broeken, 2 truien en een strandhanddoek on mijn nek heb ik het aardig koud vooral in de wind.
We varen langs rotsen met groepen zeeleeuwen en vogels er op. De boot komt erg dichtbij en we ruiken een indringende lucht en de zeeleeuwen blaffen en maken veel geluid.
Na terugkomst ga ik snel een hapje eten en regel ik via het hostal dat ik de volgende dag naar het Nationale Park Tierra del Fuego (vuurland) ga.
De volgende ochtend om 9 uur word ik opgehaald en we rijden naar het park. We betalen entree en dan stopt de chauffeur op een plek in het bos en zegt wie doet er de 'costera trail'? Bijna alle toeristen stappen uit en ik besef me dat ik niet echt ben voorbereid aangezien ik nieteens wist dat er verschillende trails waren. Iedereen ziet er ook ernstig profesioneel uit met bergschoenen en wandelstokken etc. Ik besluit niet bij dit punt uit te stappen omdat er een groep schreeuwende spaanse meisje uitstapt en dat wel de laatste zijn waarmee ik door de natuur wil wandelen. Bij de volgende stop besluit ik uit te stappen en dan in het foldertje te kijken om te zien wat mijn mogelijkheden zijn.
Ik stap als enige uit midden in het bos en het busje rijdt weg om 3 uur en 5 uur zou er weer een busje zijn van dit punt. Dit is wel heel wat anders dan het Luntersche Buurtbos en ik vraag me opeens lichtelijk nerveus af of er ook beren zijn en waarom er niemand anders uitstapte. Ik pak mijn kaart en kijk naar de verschillende trails. Dan zie ik tot mijn grote irritatie dat ik bij de moeilijkste ben uitgestapt. Een 4 uur durende klim naar de top van één of andere berg die je absoluut niet moet doen als je geen geschikt schoeisel hebt. Daar sta ik dan op m'n nikies onder aan de berg en de eerste bus komt pas over 5 uur. Dan besluit ik het er maar op te wagen, het is ook te koud om te staan treuzelen. Het eerste uur gaat het nog aardig en ik krijg het al snel erg warm van dat geklim. Soms is het zo stijl dat ik op handen en voeten me aan boomwortels vasthoudend verder klouter. Dan gaat het echt niet meer. De berg is glad en ik blijf uitglijden dus heb ik niet veel keuze en moet terug. Na zo'n 40 minuten afdalen later sta ik gelukkig weer beneden en besluit maar langs het meer de andere kant op te lopen. Ik kom een visser tegen en ik vraag hem waar het laagst gelegen postkantoor ter wereld ligt en hij wijst het me aan op de kaart. Daar besluit ik maar heen te wandelen en het uitzicht is spectaculair. Om 10 over 2 kom ik aan bij het postkantoor en het was om 2 uur dichtgegaan. Dit is natuurlijk erg zuur na zo'n wandeling. Gelukkig zie ik in het meer achter het postkantoor zeeleeuwen spelen en komt er een vos langs wandelen. Dan vraag ik de weg naar een bushalte en na een half uurtje lopen heb ik die gevonden. Ik ben blij wanneer ik weer terug ben in het hostal.

Gisteren heb ik een buskaartje gekocht voor El Calefate waar een schitterende gletcher is die ik graag wil zien. De man die mij het buskaartje verkocht vroeg of ik geen vrienden had omdat ik maar één kaartje kocht. Daarna vroeg hij of ik kon koken en niet bij hem thuis voor hem wilde komen koken! Dat schoot bij mij volledig in het verkeerde keelgat en ik heb hem de wind van voren gegeven terwijl hij tegensputterde dat het heel normaal is in Argentinië om iemand voor een etentje uit te nodigen. Ik bemerk dat het alleen reizen me erg assertief maakt. Zo laat ik me in een restaurant niet meer aan het kleinste tafeltje zetten als het me niet bevalt. Soms is het wel onhandig. Je bestelt hier wijn per fles en wil je een glas moet je het met de huiswijn doen. Boek je een single room betaal je bijna hetzelfde als een double room.
Het leuke is dat er talloze mensen aan me vragen waar ik vandaan kom en waar ik heen ga etc.

Morgenochtend om 5 u 's ochtends vertrek ik naar nog meer natuurgeweld. Daarna ga ik weer verder naar het Noorden en zo zie ik wel waar ik terecht kom.
In iedergeval ontmoet ik Erna en Jasmijn als alles goed gaat in juli in Rio de Janeiro. Het lijkt mij erg leuk om terug te keren naar mijn favoriete stad en ik kan er gemakkelijk komen vanuit elke andere hoofdstad in Zuid-Amerika.

Mijn volgende blog schrijf ik hopelijk in warmere oorden!