Mijn eerste week Rio.

Ari de taxichauffeur die me naar het huis van Celia heeft gebracht had gelijk. Rio is veilig, maar de zon is levensgevaarlijk...
Het is 1 uur 's middags 26 november. Ik zit knalrood, pijnlijk verbrand in een Mega Matte waar ik net met een fikse kater en een flinke blaar onder m'n linkervoet letterlijk naar toe ben gestrompeld. Achter me staat de tv keihard aan met een soap op en voor me op straat schalt uit een radio in een krantenkiosk keiharde samba.
Bijna dagelijks haal ik hier een grote fruitshake. Deze zaakjes vindt je bijna in elke straat. Met de vrolijk gekleurde oranje stoeltjes en bergen vers fruit uitgestald achter de toonbank is het erg aanlokkelijk om even naar binnen te wippen en een fruitsapje te kopen.
Brazilianen zijn echte smulpapen. In elke straat zijn stalletjes te vinden waar je vers kokosnootsap, popcorn overgoten met gecondenseerde melk, versgemaakte suikerpinda's, gegrilde maiskolven en nog veel meer lekkers kunt kopen voor een prikkie. Vooral het verse kokossap is heerlijk. Als je een glas besteld, pakt de verkop(st)er een kapmes een kapt de bovenkant van zo'n groene kokosnoot af, giet het sap in een koelingsysteem en biedt het je aan in een plastic beker met een rietje. Maar goed, voordat ik weer wordt afgeleid door dit heerlijke onderwerp zal ik over mijn eerste week in Rio vertellen.
Het is zondagavond wanneer ik net aan het bijkomen ben van mijn eerste dag in Rio. Filémon, een franse huisgenoot, komt zich voorstellen en vraagt of ik mee wil naar een openluchtconcert in een park waar één of andere beroemde Braziliaanse zanger zijn videoclip gaat opnemen. Dat laat ik mij natuurlijk geen twee keer zeggen dus vol verwachting gaf ik mee.
We gaan er heen met de metro, die toch iets anders werkt dan in de meeste landen. Van elk perron vertrekken metro's naar twee bestemmingen maar welke, dat moet je altijd even vragen. Tijden staan er niet aangegeven dus je moet gewoon wachten tot er eentje komt. Aangezien wij verkeerd voorgelicht waren, moesten we zo’n 20 min. wachten op de volgnede metro.
Als we er bijna zijn lopen we met een grote groep uitzinnige Brazilianen het park in. De sfeer is fantastisch, overal staan eetstandjes en opeens zie ik een soort natuurlijk gevormde arena van grasheuvels met een massamenigte zingende mensen. Ze gooien glowsticks in de lucht die als parachuutje langzaam naar beneden zweven en vervolgens weer door iemand anders de lucht in worden geslingerd.
We gaan opzoek naar de vrienden van Filémon en banen ons een weg door de menigte. Als we ze gevonden hebben blijken het ook allemaal fransen te zijn die architectuur studeren en een uitwisselingsjaar hebben. Mannen met dienbladen vol caiparinhas en koeltassen vol met bier lopen schreeuwend door de menigte om hun koopwaar te verkopen. Superhandig want zo hoef je nooit drinken te halen.
Op een gegeven moment komt er een helicopter aan, de opnames zijn begonnen. Iedereen begint keihard te krijsen en zwaaien naar de helicopter die heel laag en langzaam over de arena cirkelt. De muziek gaat alle kanten op. Van samba naar reageton, rap en zelfs klassiek komt voorbij. Rond middernacht gaan we naar huis omdat de laatste metro's dan rijden. Ik vond het een unieke gebeurtenis.
Maandagochtend ben ik naar de talenschool gegaan om me in te schrijven. Ik dacht dat ik er wel op de bonnefooi naar toe kon gaan en ter plekke zou kunnen betalen. Dit bleek niet helemaal het geval en ze vonden het vrij apart dat ik opeens voor hun neus stond. Normaal gesproken plannen mensen dit maanden van te voren... Maar niet getreurd. Ik mocht een taaltest doen en 5 december mag ik beginnen op level B intermediate. Nu heb ik geen zin om twee weken helemaal niks educatiefs te doen dus ben ik bij een andere talenschool naar binnen gewandeld om me daar voor volgende week in te schrijven. Deze week kon ik dus nog lekker de toerist spelen.
Mijn nieuwe talenschool is in het Centrum gelegen. Het zakelijk hart van Rio. Toen ik voor het eerst vanuit mijn, vrij rustige, buurt de metro uitstapte, was ik vrij geshockeerd door de mensenmassa die hier door de straten paradeert. De sfeer is anders, niet relaxed en al mijn zintuigen werken automatisch op volle toeren. Van mijn huisgenoot hoor ik later dat ik er niet in m'n up in het weekend moet komen omdat het dan is uitgestorven en er veel overvallen plaats vinden. Vanuit het centrum probeer ik naar het stedelijk museum van moderne kunst te lopen. Onderweg koop ik een plattegrond en onder het genot van een kopje koffie leer ik de route uit mijn hoofd zodat ik er straks rustig naar toe kan lopen zonder een verdwaalde toerist te lijken.
Oversteken hier is een hele kunst. Het lijkt wel of elke Braziliaan zelfmoordneigingen heeft want iedereen probeert hier rennend door rood over te steken, nog net eventjes naar de overkant te rennen terwijl het verkeer, vooral de bussen, keihard rijdt. Nu doe ik natuurlijk dapper mee, maar kom ik niet zo professioneel over omdat ik altijd heel hard gillend meeren en iedereen me verbaasd aangaapt.
Als ik het museum zie liggen heb ik geen idee hoe ik daar moet komen. Ik zie twee autowegen, waar verkeer overheen raast tussen mij en het museum. Hoe kom ik daar ooit overheen. Al gillend doe ik een eerste poging om de eerste driebaansweg over te steken en ren ik zo hard als ik kan achter twee straatjongens aan die op blote voeten keihard de straat overrennen. Stomverbaast kijken ze achterom en ik haal ze al gillend in. Ze zijn zo afgeleidt door die krijsende buitenlander dat ze bijna geraakt worden door een keihard toeterende bus.
Ik bemerk dat ik iets heel stoms heb gedaan aangezien ik nu midden in de berm tussen twee autowegen sta en ik durf zeker geen tweede oversteek aan. Veel tijd om daar over te prakizeren krijg ik niet want opeens voel ik iets kietelen op m'n been. Ik kijk omlaag en ik zie een enorme mier op m'n been. Ik sla het beest van me af, dan kijk ik op de grond en mijn hartslag verhoogt met zo'n 50 slagen want ik zie dat ik in een enorme mierenhoop sta met megamieren. Al springend ren ik door de berm die krioelt van de mieren terwijl er allemaal auto's me toeteren en mensen naar me zwaaien. Gelukkig zie ik opeens een brug die over de snelweg loopt richting het museum met stoplichten er voor waar ik dus eigelijk die andere weg had moeten oversteken... Vanaf de brug maak ik nog wat foto's van dit natuurgeweld. Het museum zelf was niks aan en binnen een half uur sta ik al weer buiten.
Voor de rest ben ik van de week een paar keer naar het strand geweest. Naar de bios geweest, naar de kroeg onderaan de heuvel geweest en een poging gedaan tot het vinden van de botanische tuinen (maar dat is mislukt). Ook wandel ik elke dag met argos de labrador over het strand die het overigens fantastisch vindt als ik een kokosnoot in de zee gooi die hij vervolgens al zwemmend gaat halen.
Ik heb me één avondje eenzaam gevoeld toen ik alleen thuis zat. Als buitenlandse is het niet slim om in je eentje de straat op te gaan in het donker en dat is natuurlijk frustrerend!
Gisteravond vroeg mijn portugese huisgenootje Isabel of ik mee wilde naar Samba bij Pedro de Sal. Natuurlijk zeg ik ja en heb ik geen idee wat het is, maar het schijnt Samba op straat te zijn. Voor dat we gaan moet ik Cachasa proberen een walgelijk drankje wat me aan tequila doet denken. Ook doen we nog een drankje onder aan de heuvel voordat we de Taxi pakken naar Pedro de Sal. Het is best ver en de taxi scheurt zo lomp en hard mogelijk door alle straten van Rio dus ik houd me stevig vast aan de stoel voor me. Uiteindelijk moet de taxi stoppen omdat je er niet kunt komen met de auto. We lopen nog wat straatjes verder terwijl we al sambadrums horen. We slaan de hoek om en ik zie een soort klein kruispunt van 5 wegen die allemaal schuin omhoog lopen waar mensen op staan te zingen en dansen. De sambaband zit altijd dus die is niet te ontwaren, maar ze bevinden zich midden op het kruispunt. Het is een langzame meeslepende Samba en ik krijg gelijk een loeisterke caiparinha in mijn handen gedrukt. We ontmoeten allemaal mensen en uiteindelijk zijn we met een groep van ong. 15 man. Wij blijven tot het einde terwijl de rest al naar Lappa (uitgaanswijk) loopt om daar het feest voort te zetten. Dit lopen blijkt een erg slecht idee te zijn met mijn blaar en al gauw wordt het strompelen en raak ik achter met nog wat cariocas die geloof ik ook bij de groep horen.
Lapa is megagroot. Het is een wijk waar overal feest op straat is. Mensen dansen, drinken cocktails en er heerst een bruisende sfeer. We drinken een biertje bij een kroeg buiten en ik merk dat ik geen bekenden meer zie maar alleen met de cariocas ben overgebleven die aan dezelfde universiteit studeren als mijn huisgenoten. Het maakt me niet zoveel uit en later kom ik ze weer tegen bij een cachazabar. Ondertussen ben ik zo moe dat ik wel naar huis wil en gelukkig vind ik nog een overgebleven huisgenoot die hetzelfde plan heeft dus pakken we de taxi naar huis.
Maandag begint mijn eerste schooldag en de rest van het weekend doe ik het rustig aan aangezien ik mijn voet rust moet geven. Zodat ik weer fris en fruitig voor de dag kan komen.
Zo nu eerst een aftersunnetje!!

xx

Maria