Trouble in paradise

Met mijn, helaas nog opgezwollen en vervellende benen, omhoog en een aantal plaspillen achter de kiezen schrijf ik mijn derde blog op het dakterras van ons huis. Papagaaien krijsen keihard (ik ben van mening veranderd het is niet exotisch fluiten) naar elkaar vanuit een paar bomen. Deze anderhalve week is niet geheel rooskleurig verlopen, maar 'what doesn't kill you makes you stronger! en met deze wijze woorden begin ik mijn blog.

"You are a target!" Dit was het eerste wat de directrice van de Braziliaanse talenschool tegen alle huiverige nieuwkomers in Rio zei. Als gringo (buitenlander) val je op, dus pas op! "Niet bellen op straat, want je bent je telefoon gelijk kwijt!" Ik was blij dat ik al ruim een week in Rio ben en ik weet dat je hier heel relaxed kunt leven als je maar logisch nadenkt, want door deze mevrouw werd ik zelfs lichtelijk nerveus.
Nu moet ik zeggen dat ik me nog geen een keer onveilig heb gevoeld in de afgelopen weken dat ik hier ben. Ik weet dat ik opval, maar ik denk dat het ook een voordeel is, want iedereen houdt je in de gaten. Mijn Portugese huisgenootje zegt altijd om mensen gerust te stellen: "Een beroving in Rio, is hetzelfde als een beroving in een ander land alleen komen er hier wapens bij kijken." Nu stelt mij dat niet geheel gerust, maar van een kale kip kun je niks plukken dus heb ik altijd een klein beetje geld in m'n zak wat ik eventueel zou kunnen afgeven en de rest in mijn bh. Zo kan ik dus beroofd worden en daarna voor de schrik nog wel een caipirinha drinken.
De lessen vorige week waren goed, op hoog niveau. We zaten nooit met meer dan 4 man in de klas dus we kregen genoeg individuele aandacht. Ik leerde er ook nieuwe mensen kennen. De meesten blijven helaas maar kort en mijn eerste afscheid is al achter de rug. Gelukkig wel met champagne op een berg met een indrukwekkend uitzicht. Na de lessen ging ik altijd lunchen met een Zwitserse jongen waarmee ik in de introductieles zat. Mensen eten hier graag in restaurants die kilo's heten. Dit is echt een fantastisch systeem! Je komt binnen in een restaurant, je krijgt een briefje van de gastheer en je pakt een bord en loopt naar een immens buffet waar je werkelijk waar alles kunt opscheppen. Daarna wordt je bord gewogen en betaal je precies het gewicht van je eten. Meestal betaal je voor een bord vol omgerekend ongeveer 7.50 euro. De eerste keer was ik zo enthousiast dat ik alles wilde proberen en zoveel mogelijk op m'n bord kwakte en vervolgens kotsmisselijk de metro naar huis pakte. Nu heb ik mezelf weer behoorlijk in de hand gelukkig.

Het huis waar ik verblijf is op z'n zachts gezegd vrij smerig. Er komt drie keer in de week een 'schoonmaker' die hier kookt, eet, en weer vertrekt. Op blote voeten lopen is onmogelijk, daar is het te vies voor. Mijn kamer ruikt naar een paardenstal en ik vind dat ik teveel betaal. De positieve punten zijn de ligging, barbecues, vrijheid en de toffe mensen in huis.
Toen mijn hospita om geld begon te zeuren ben ik hard op zoek gegaan naar een nieuwe woonruimte. Eerst bij de buren, daar zat het vol. Ze stuurden me door naar ene Brian een straat verder dus ging ik daar heen. Brian is een Britse filmproducent met een groot huis een straat verder. Ik vertelde aan hem waarom ik weg wilde en hij liet me een kamer zien. Hij zou er nog over nadenken, omdat hij normaal gesproken voor korte periodes verhuurd. De volgende dag kwam ik thuis uit school en Celia zat woest op me te wachten omdat Brian haar had gebeld om te vragen of het goed was dat ik bij hem ging huren. Na een pittige discussie die ik van schrik won ging er 20 procent van de huurprijs af en krijg ik volgende week een andere kamer. Ondertussen heeft Brian me een mailtje gestuurd dat ik bij hem mag komen wonen. Het probleem is dan wel dat ik alleen woon en dat wil ik liever niet. Van huisgenoten hoorde ik dat er nog iemand verhuurt in de straat, ene dougie, die een villa heeft, maar je kunt hem niet zien vanaf de straat. Met deze info ging ik naar de buurtkroeg en daar wist men mij te vertellen waar ik moest wezen. Uiteindelijk kon ik het nog niet vinden en vroeg ik de straatpolitie of hij me er naar toe wilde brengen. Gelukkig wilde hij dit maar al te graag en uiteindelijk kwam ik uit bij een enorme muur met een piepklein blauw houten deurtje waar vanachter vandaan keiharde samba klonk.
Ik klopte aan en na een tijdje werd er opengedaan door een kleine Braziliaanse krullenbol, het zoontje van Dougie die me naar binnen sleept. De tuin is gigantisch, er vliegen kolibri's, papagaaien en andere vogels rond. Dan zie ik het huis achter de bomen, een gigantische villa en voor het huis is een groep sambaspelers aan het oefenen. Dougie geeft me een warm onthaal en vindt het geweldig dat er opeens een Nederlandse op de stoep staat. Ik krijg een rondleiding en word aan iedereen voorgesteld. De sambaspelers zijn een 'bloque' uit deze buurt en ze oefenen voor carnaval. Dan zegt hij dat er pas in Januari plek is, dat is wel een beetje jammer want ik zag mezelf al helemaal neerstrijken in dit stulpje. Nu zit ik dus nog steeds in het vieze huis en waarschijnlijk ga ik in Januari verhuizen.
Ondertussen is het hier wel elke dag feest. Brazilianen vinden altijd wel een geschikte reden om een feestje te geven en wij vinden wel een reden om dat mee te vieren. Pedra do sal staat elke week op ons programma en het is samen met 'Beco do rato' mijn favoriete uitstapje van de week.

Sinds dat ik hier ben, heb ik last van opgezwollen voeten. Het doet geen pijn, maar het is geen lekker gevoel en het loopt heel vervelend. Gisteravond kon ik niet mee naar een samba-optreden omdat mijn voeten waren opgezwollen tot abnormale proporties. Daarom ben ik vandaag naar de eerste hulp gegaan i.p.v. naar Portugese les. Celia zei dat ik naar het gezondheidscentrum moest gaan want dat was heel dichtbij. Vanochtend ben ik daar dus heen gegaan met als eerste resultaat dat ik over een uur moest terugkomen en als tweede resultaat dat de dokter besloot niet op te komen dagen. Een mevrouw die daar zat te wachten zei dat ik beter naar de eerste hulp kon gaan van een openbaar ziekenhuis in Botafogo. Daar aangekomen moet ik eerst inchecken, toen registreren, en toen wachten tot mijn naam op een scherm zou verschijnen. Ondertussen had ik mijn verhaal al 3 keer gedaan in het Portugees en was ik redelijk vermoeid. Toen kwam er een oud vrouwtje naast me zitten die hele verhalen tegen me kletste, aan mijn haar trok en haar vingers in mijn oren stopte. Dit vond ik wel vrij bijzonder, maar ik liet het maar over me heen komen want waarschijnlijk was ze niet helemaal honderd. Toen werd ik opgeroepen en werd mijn bloeddruk opgemeten. De dokters vonden het allemaal reuze-interessant omdat een gringo normaal gesproken naar een privé-kliniek gaat. Toen moest ik weer wachten tot mijn naam werd omgeroepen en natuurlijk kwam de oude vrouw weer naast me zitten keuvelen. Na een tijdje werd haar naam omgeroepen en dat wist ik omdat ze heel hard riep dat ze haar naam uit de hemel kon horen. Zodoende heb ik haar maar naar de behandelkamer begeleid terwijl het personeel dat hilarisch vond (de gringa en de loca). Toen werd ik weer omgeroepen en werd mijn hartslag gemeten en moest ik weer wachten. Uiteindelijk werd ik weer omgeroepen en de vrouwelijke arts keek naar mijn voet, vroeg vragen enz enz. Toen begon ze in haar eigen tas te graaien en haalde er een strip pillen uit waarvan ik er wel eentje mocht nemen en niet meer dan één per dag. Dat deed ik natuurlijk en toen zei ze dat het plaspillen waren en dat zij ze ook gebruikt omdat ze vaak opzwelt. Daarnaast zei ze dat ik waarschijnlijk te veel uit ging op hoge hakken en te veel samba danste. Als dat het niet was, is het de warmte en de luchtvochtigheid. Toen kreeg ik een recept en werd ik naar de apotheek in het ziekenhuis zelf gestuurd. Daar aangekomen kreeg ik ontstekingsremmers mee (die ik volgens mij niet nodig heb) en werd ik doorgestuurd naar een apotheek buiten het ziekenhuis waar ik de plaspillen moest halen... Ik nam er gelijk nog ééntje voor alle zekerheid en nu hoop ik dat mijn voeten er morgen weer normaal uit zien.

Ondertussen ben ik bij de talenschool begonnen waar ik in het begin al naar toe wilde. Deze is goedkoper en het geld wat je betaald voor de cursus gaat naar het weeshuis 'casa do caminho'. De lessen hier zijn OK, maar van mindere kwaliteit dan die andere school. De locatie is Ipanema en dat is natuurlijk wel goed want het strand is hier top.
So far so good, ondertussen begin ik al langzaam na te denken over mijn volgende bestemming.

Liefs

Maria