Take it easy!

Vanaf mijn nieuwe verblijfplaats, met uitzicht over de Flamengobaai en onder mij een rustig weggetje waar politieagenten graag een jointje komen roken, schrijf ik al weer mijn vierde blog.
Het uitzicht is hier oneindig en wanneer het een paar km. verderop regent is dat een indrukwekkend gezicht. Fysiek ben ik weer helemaal in orde, behalve dan dat ik mijn duim heb gekneusd tijdens het te enthousiast doorspoelen van de wc.

Een dag na het schrijven van mijn vorige blog ben ik verhuisd naar Brian de Britse filmproducent. Ik zat op school en had totaal geen zin om naar huis te gaan. Celia had op dat moment zoveel gasten, mensen sliepen zelfs op de gang. Er was nooit rust en de viezigheid werd me teveel. Ik had twee meisjes gesproken die een week bij Brian verbleven en die het daar heerlijk vonden. Na de les ben ik gelijk naar hem toe gegaan om te vragen of de kamer nog beschikbaar was en dat was het geval. Hij zei dat hij eerst met Celia wilde spreken omdat hij bevriend met haar is. Toen ik bij haar thuis kwam, zat ze al met hem aan de telefoon. Het was geen probleem en ik kon dezelfde dag nog verhuizen.
Celia vroeg of ik nog wat in het gastenboek wilde schrijven en gelijk het verhaal van een Nederlandse jongen wilde vertalen die ook wat had geschreven. Hij schreef dat hij een leuke tijd had gehad ondanks alle hondendrollen van argos en het vieze huis. Celia was van deze directheid niet gediend en vond het maar ontzettend Nederlands. Ik heb zelf iets vergelijkends geschreven..
Daarna ben ik onmiddellijk vertrokken (één straat verderop)en bij Brian aangekomen heb ik gelijk gedoucht en voelde ik me voor het eerst dat ik in Brazilië ben schoon.

Vorige week vrijdag zou ik gaan deltavliegen met een Zweedse klasgenoot. Helaas vond hij het toch te eng en ging het feest niet door.
Ondertussen ben ik er achter gekomen dat niemand deltavliegen een goed idee vind, dus ga ik dinsdag alleen. Het schijnt spectaculair mooi te zijn en vliegen als een vogel heb ik altijd al gewild. Maandag krijg ik te horen of de wind goed staat en of het dus door gaat.

De talenschool waar ik Portugees studeer organiseert bijna dagelijks activiteiten waar je je voor kunt opgeven. Woensdag kon je de "gepacificeerde" favela Santa Marta bezoeken met een gids. Brian zei tegen mij dat het echt de moeite waard is. Hij heeft er een aantal jaar geleden een documentaire gemaakt over een familie die in de favela woont. Hij heeft ze drie jaar gevolgd en in die drie jaar moesten ze van bovenin de favela naar onderen verhuizen omdat het zo gevaarlijk was. Bovenin de favela was er telkens strijd tussen de politie en de drugsdealers en zaten ze telkens in het kruisvuur.
We gaan met 4 studenten en de gids de favela binnen. Deze favela is vrij groot met een inwoneraantal van 7000 en is gebouwd tegen een steile bergwand in Botafogo. Van onderaf ziet het er al erg indrukwekkend uit. Kleine huisjes op elkaar gestapeld in alle kleuren. Huisnummers op de deuren geklodderd kinderen die op de daken aan het vliegeren zijn, muziek schalt uit vele radio's. Het lijkt een vrolijke boel. De gids neemt ons mee naar een soort kabelbaan waar je mee omhoog kunt. Hier stuiten we op het eerste probleem. De kabelbaan is kapot dus moeten we helemaal door de favela naar boven klimmen. Daar gaan we achter elkaar de smalle stenen treden op. Het lijkt een doolhof van weggetjes, trapjes, paadjes etc. langzaam klimmen we omhoog terwijl we niet weten wat er achter de volgende bocht te zien is. Mensen staren je aan, sommige begroeten je vriendelijk. Kinderen zijn nieuwsgierig. Het is bekijken en bekeken worden. Na een kwartier nemen we een kleine pauze. Het is heel heet en we zijn ongeveer halverwege en bevinden ons nu diep in de favela. Als we ons omdraaien zien we een prachtig uitzicht. Op vele daken zien we grote blauwe tonnen staan. Dat zijn watertanks, legt de gids uit, die zijn geplaatst door de overheid. Dan komen we bij een standbeeld van Michael Jackson. Hij heeft hier zijn videoclip 'they don't care about us' opgenomen. Dan laat hij de plek zien waar de helicopter landde waarmee hij aankwam. Kun je voorstellen per helikopter een favela bezoeken. Het contrast kan bijna niet groter. Dan krijgen we te horen dat de kabelbaan het weer doet en het laatste stuk leggen we af in een cabine. In de cabine zitten twee kleine meisjes van een jaar of 4/5 waar ik naast ga zitten. Ik complimenteer de kleinste met haar verfijnde smaak nagellak (knalroze met glitters). Het ijs is onmiddellijk gebroken en haar zusje steekt jaloers haar blauw geverfde teennageltjes in mijn gezicht met de vraag of ik die ook mooi vind. Ze vragen me gelijk het hemd van het lijf en vinden deze gringa reuze-interessant. Dan wijst de kleinste naar de sproeten op mijn arm en vraagt of ik die er op heb geverfd.
Ook vragen ze waar ik vandaan kom en van Holanda hadden ze nog nooit gehoord. Ik probeer uit te leggen dat Holanda van Brazilië heeft gewonnen tijdens de worldcup maar de gids wordt ietwat emotioneel dus houd ik het maar bij kaas en tulpen.
Als we op de top zijn is het uitzicht overweldigend. We kunnen de halve stad overzien en wat is het prachtig. De favela van bovenaf is ook erg indrukwekkend. De gids zegt dat we nu op het punt zijn waar het vroeger erg gevaarlijk was. Hij wijst op muren met ontelbare kogelgaten. Gelukkig zegt hij, wordt er hier bijna geen drugs meer gedeald. Hij legt uit dat telkens wanneer er nieuwe drugs arriveerde, of er politie aankwam kinderen vliegers oplieten in bepaalde kleuren als codetaal. Op dat moment staan we naast een voetbalveld waar jongens aan het voetballen zijn. Daarnaast zijn twee kinderen aan het vliegeren en een Deens meisje maakt daar een foto van. Opeens komt een jongen heel agressief schreeuwend naar ons toe. Hij schreeuwt dat we geen foto's mogen maken en dat we moeten oprotten. De rest van de jongens komt naast hem staan en de gids zegt dat we snel naar de politiepost aan het einde van het paadje moeten lopen terwijl hij met de jongens in gesprek gaat. Iedereen is vrij bang maar even later komt de gids lachend terug en zegt dat er niks aan de hand is. Dan gaan we lopend terug door de favela naar beneden. De sfeer is een beetje omgeslagen en de gids is nerveus en gaat als een speer. Dan begint het keihard te regenen dus ga ik even schuilen. De gids schreeuwt dat ik moet doorlopen en half rennend en glibberend gaan we door het doolhof van de trappen en paadjes. Pas als we bijna beneden zijn doet hij weer rustig en laat hij ons nog een souvenirwinkeltje zien waar we eventueel nog wat kunnen kopen. Iedereen is kletsnat en moe dus het liefste willen we naar huis. Dit was me het dagje wel.

Dinsdagavond was het afscheid van Isabel, een huisgenootje uit Celia's huis. Dit was een droevig afscheid want ik mocht haar erg graag. Helaas kon ze hier geen baan vinden dus moest ze terug naar Portugal.

Gisteren ben ik lid geworden van de sportschool. Iedereen is hier lid en laat het ook graag zien door in sportkledij over straat te gaan. De vrouwen gaan hier gekleed in bontgekleurde driekwart leggings met kniekousen daarop. Uiteraard heb ik ook zo'n legging gekocht en vol trots paradeer ik daarmee over straat. De kniekousen vind ik iets te ver gaan. Voordat ik bij de sportschool ben aangekomen heb ik al klotsende oksels door de hitte dus in de sportschool zelf lig ik het liefst op een yogamatje onder een ventilator bij te komen voordat ik me op de krakkemikkige apparatuur werp.

Ondertussen denk ik dat ik carnaval hier helaas niet ga meemaken omdat ik graag in februari verder wil reizen naar het Noorden van Brazilië en dan Suriname in Maart te bezoeken.
Tot zo ver mijn avonturen..

Liefs

Maria