Hello Salvador!

Hello Salvador

Vanuit de woonkamer van mijn nieuwe onderkomen, met mijn maag vol kokosnootsap schrijf ik mijn nieuwe blog. Buiten is het heel erg heet, zo'n 37 graden en ik mis Rio de Janeiro.
Mijn laatste week in Rio was top. Ik ben nog snel alle toeristische attracties afgegaan en dit keer heb ik de Botanische tuinen wel gevonden. Ze waren prachtig al had ik geen idee of ik onkruid of een bijzondere plantensoort aan het bewonderen was. Ook wilde ik heel graag nog gaan deltavliegen en aangezien het online boeken niet ging, ben ik maar naar het strand gegaan waar alle delta's en parachuten landen. Daar aangekomen vroeg ik aan een deltavlieger die net soepeltjes was geland of hij met mij wilde springen en hij reageerde zeer enthousiast. Hij bracht me naar een kantoortje waar ik een formulier moest invullen met mijn persoonlijke gegevens en waarop ik mijn handtekening moest zetten om te verifiëren dat ik op eigen risico zou springen.
Ondertussen had zijn chauffeur zijn deltavleugel uit elkaar gehaald, opgerold en in een hoes boven op de auto geplaatst. We zouden gaan springen vanaf Pedra Bonita, 520 meter hoog. De delta's die ik zag zweven leken net vliegers vanaf het strand. Alleen de tocht al naar boven vond ik reuzespannend. Het krakkemikkige autotje maakte overuren, maar uiteindelijk haalde hij de top. Daar aangekomen liepen we over een bospad omhoog om uiteindelijk op een open plek te belanden met aan de rand een houten ramp die schuin naar beneden gebogen over de bergtop was bevestigd. Dat was wel even slikken. Op het moment dat wij boven kwamen hing er een wolk om de top dus kon er niet gesprongen worden. Er stonden wel 10 delta's achter elkaar opgesteld en zenuwachtige springers liepen heen en weer. Ik kreeg een pak aan en samen met mijn instructeur deden we een paar proefaanlopen. De bedoeling was dat wanneer het moment daar was, ik samen met hem op zijn teken keihard de ramp af moest sprinten.
Opeens klonk er opgewonden geschreeuw. De wolk verdween en onmiddelijk werd er gesprongen. Het was een fantastisch gezicht. Parachutes en delta's sprongen om de beurt van de berg af terwijl spectators enthousiast klapten. Toen kwam er weer een wolk, dus weer een pauze. Ondertussen waren wij bijna aan de beurt. Opeens was de wolk weggetrokken en schreeuwde mijn instructeur dat ik moest komen en ik werd aan de delta bevestigd en alles werd snel nog een keer snel uitgelegd. Mijn instructeur kijkt me aan en zegt "Preparada?" (ben je er klaar voor)? Ik schreeuw angstig "estou" (ben ik) en hij schreeuwt "YA" (nu) en we zetten het beiden keihard op een sprinten tot dat mijn voeten in de lucht schoppen en we zweven! Het waaide vrij hard die dag dus we worden gelijk door een opwaartse luchtstroom gepakt en we stijgen zelfs. Het is fantastisch en langzaam circelden we in een kwartier we naar beneden terwijl de instructeur telkens foto's neemt. Ondertussen bedenk ik me wat een fantastisch beroep dit moet zijn. Als we boven de zee hangen maakt hij mijn benen los zodat we kunnen landen. De landing gaat vlekkeloos en we landen op onze voeten. Daarna voel ik me zo euphorisch dat ik 3 uur later nog met een grote glimlach op mijn gezicht rondloop.
De laatste twee dagen in Rio heb ik afscheid genomen van alle nieuwe mensen die ik heb leren kennen en van de leukste feesten waar ik ooit ben geweest. Het valt me zwaarder dan ik had gedacht en bedenk me dat ik dit nog veel vaker ga meemaken dus dat ik er maar beter aan kan wennen.
De volgende dag stap ik vol goede moed in het vliegtuig naar Salvador da Bahia. Ik kom rond 6 uur aan en vraag aan een beveiliger op het vliegveld hoe ik het best in de stad kan komen. Hij legt me uit dat de bus 3 reais kost en een taxi ong. 80. De beslissing is snel gemaakt en ik ga buiten eerst acarajé eten (Bahiaanse specialiteit). Daarna komen er allemaal taxichauffeurs op me af met de meest uiteenlopende prijzen. van 90 tot 50. Er zitten nog twee vrouwen op de bus te wachten en ik vraag ze of ze een taxi willen delen. Zodoende zitten we later in de taxi voor 20 reais elk. Ik zie hoge palmbomen en reuzebamboe langs de weg. Ook zie ik heel veel favela's en het ruikt anders dan Rio. Iedereen is nieuwsgierig waar ik vandaan kom, wat ik doe, waar ik ga verblijven. Wanneer ik vertel waar mijn hostal is schrikken ze. Ze vinden die plek veel te gevaarlijk voor me en raden me aan om in Barra iets te zoeken. De taxichauffeur zet me af voor een hostal in Barra waar ik een bed boek. Helaas check ik niet eerst de kamer want die was goor en ik sliep er met 5 kerels. Het was de vreselijkste nacht van mijn leven en ik ga nooit meer in een hostal.
De volgende ochtend vertrek ik vroeg naar mijn talenschool en vraag ze snel iets voor me te regelen. Die middag na de eerste les (die overigens goed is) kan ik twee huizen gaan bekijken.
Ik kies het eerste huis wat ik zie (bij een vrouw en haar dochter) omdat ik bekaf ben en en ga gelijk slapen. Nu zit ik hier al een week en Salvador is compleet anders dan Rio de Janeiro. De stad is veel lelijker, viezer, gevaarlijker, alles wat kapot kan zijn is kapot. Gaten in de stoep, gaten in de weg. De stranden zijn vies en overvol. Pelourinho, het oude stadscentrum wat zelfs op de Unesco Werelderfgoed lijst staat) valt tegen. Het is vervallen en het is er 's avonds erg gevaarlijk als je alleen bent (dit is waar mijn hostal zou zijn). Het feit dat alles (openbaar vervoer, gemeente, regelen van documenten etc.) zo ontzettend slecht geregeld is, en dat alles altijd kapot is, begint me te irriteren. Ook is alles vreselijk duur. Als je waar voor je geld zou krijgen zou ik het begrijpen, maar je betaald hier echt voor niks. Ik snap niet hoe mensen hier overleven aangezien de meeste lonen erg laag zijn. Wanneer een kind me probeert te beroven op straat, je voelt vaak een hand je zakken controleren, kan ik moeilijk boos worden want ze hebben geen gelijke kansen.
Als je hier een auto wilt kopen betaal je drie keer zoveel als je in een ander land betaald. Dan heb je een auto zonder airbags, reserveband, niks. Die moet je er allemaal apart bij gaan kopen. Het importeren van auto's mogen alleen ambtenaren of je betaald zoveel belasting dat je het net zo goed hier kunt kopen.
De school is fantastisch. ze helpen je met alles. en het lesniveau is hoog. Ik zit nu op het hoogste niveau samen met een meisje uit Zwitserland. Volgende week gaat ze weg en ben ik de enigste op dit niveau en heb ik denk ik privéles, of te wel ontzettende mazzel.
Donderdag was het een feestdag (Lavagem de Bonfim). Het was een dag ter ere van Jezus Christus en in de Candombléreligie ter ere van Oxalá. Dus het was een gezellige mengelmoes van religies. De bedoeling was dat een grote stoet onder het genot van een drankje 8 km naar de Bom Fim kerk zou wandelen door de brandende zon terwijl overal percussiebands speelden op rijdende aanhangwagens. Daar aangekomen wassen ze de trappen van de kerk en iedereen met een BonFimlintje bindt deze aan de hekken die om de kerk staan. Ze knopen ze vast met drie knopen die elk staan voor een wens. Met wat klasgenoten hebben wij deze tocht ook volbracht en tot vandaag vragen mensen mij nog waarom ik toch zo rood ben...
Dit weekend ben ik met twee schoolgenoten naar een all inclusive resort Iberostar in Praia de Forte gegaan. Praia de Forte is een prachtig strand zo'n anderhalf uur ten noorden van Salvador. Het was ontzettend luxe en alles was er bij inbegrepen. We konden het betalen omdat het last minute was en we met zn drieën op 1 kamer sliepen. Helaas was ik met vreselijk saaie mensen die alleen maar bij het zwembad wilden zonnen en boekjes wilden lezen en waren er veel families met kinderen. Daarom ben ik maar weer in m'n eentje op pad gegaan om het zeeschildpadden rescuecentrum Tamar te bezoeken. Dit was interessant die schildpadden zijn reusachtig. Ik irriteerde me mateloos omdat de taxi naar praia de forte zo duur was (ong. 13 euro voor 1 km.). Het was alsof je in een soort gouden kooi zat waar de meeste mensen ook niet uit gaan. De rijke brazilianen (de gemiddelde bevolking kan zo'n resort niet betalen) mengen zich zelden met de armere bevolking (of het is hun schoonmaakster). Ze vinden alles heel gevaarlijk en verblijven alleen maar in beveiligde omgevingen. Als je in een arm land in een all inclusive resort verblijft krijg je echt geen reëel beeld van de samenleving. De meesten vonden het dan ook ontzettend dapper van ons dat we met de openbare bus waren gekomen. Maar goed, dit was dus de laatste keer dat ik in zo'n resort ben geweest.
Om de net uitgekomen schildpadjes een grotere overlevingskans te bieden laat het hotel 's avonds de lichten bijna uit omdat de schildpadjes anders naar het hotellicht kruipen in plaats van naar het maanlicht boven de zee. Het is daardoor zo donker dat ik vaak verdwaalde in het inmense complex.
Na terugkomst had de school geregeld dat we naar een candombléceremonie konden gaan kijken in een favela. Nu had ik er al wat van gezien op Copacabana, maar een echte ceremonie in Salvador, het hart van de candomblé, leek me ook wel interessant. Dit keer was ons precies uitgelegd wat ze precies gingen doen en alles was duidelijker en we konden precies de fases van het ritueel volgen. Eerst werd elke god apart opgeroepen door middel van afrikaanse zang (in het Yoruba), dans en verschillende trommelritmes. Elk lid van de candombléstam heeft een andere functie. Degenen die dansen, raken in trance. Elke deelnemer is verbonden met één van de vele goden (orixas) die ze aanbidden en die god neemt in de trance het lichaam over van diegene waarmee het is verbonden. De eerste die in trance raakte was trouwens een vrouw uit het publiek van een andere candombléstam die dezelfde functie vervulde als één van de deelneemsters, maar die vandaag alleen kwam kijken. De god was blijkbaar in haar lichaam getreden i.p.v. degene die deelnam. De vrouw zat naast ons dus ik heb haar goed kunnen observeren. Ik had altijd een soort twijfel in mijn achterhoofd of het niet allemaal één grote show was. Maar ik zag hoe de spieren van die vrouw onnatuurlijk krachtig samentrokken op een manier wat niet menselijk is en wat niet na te doen is dus ik denk nu wel dergelijk dat zo'n trance echt is (wij dachten eerst dat de vrouw een epileptische aanval kreeg). Na een drie kwartier trommelen en zingen was iedereen die meedeed in trance. De ruimte was gevuld met 20 snuivende, trillende, grommende, piepende en vreemdsoortig dansende mensen die de raarste gezichtsuitdrukkingen hadden. Jammer dat ik geen filmpje mocht maken want deze beelden waren zeer bijzonder. Na de trance herinneren ze zich niks meer.
Na dit een drie kwartier te hebben aanschouwd vond ik het wel welletjes en liep ik naar buiten naar onze gids om hem te vragen wat nu het nut is van die trance. Daar wist hij geen zinnig antwoord op te geven en hij zei dat is nu eenmaal de religie... Daarna kregen we eten aangeboden door wat vrouwen en kregen we de kans om backstage te kijken hoe mensen weer bij hun zinnen kwamen en water aangeboden kregen.
Morgen ga ik naar een Afrobraziliaanse kerkdienst dus ik hoop op swingende gospel in het Portugees. Vanavond is er een repetitie van een percussieband in pelourinho waar we heen gaan dus daar heb ik erg veel zin in.

Liefs,

Maria